NAH een leven

Langs het voetbalveld staan om hem aan te moedigen op zaterdag, boodschapjes halen, even het centrum van Zwolle in en overleggen of er iets op tv komt of gaan we een filmpje huren? Niemand kan de tijd terugdraaien…ook al zou je het soms willen. Het gaat/kan niet, helaas… Zou ik het willen? Ja en nee, dubbel toch…als het niet gebeurd was zou ik vele mensen niet hebben leren kennen, geen boek geschreven, Kampen niet zo goed leren kennen, mijn zoon nooit kunnen leren om niet op te geven (wat ook op je pad komt)…zo kan ik nog veel bedenken, ik ben vast iets vergeten…dat heb je met hersenletsel soms (vergeet je weer wat). Ook soms lekker als excuus te gebruiken “oeps vergeten…hersenletsel…” (grijns…hihi) Eten in een restaurant, samen…bestek vasthouden. Niet gek aangekeken worden als je de bestelling doet…”wie rijd er terug?” dan zeg ik “ik wel hoor” Thuis gekomen breng ik Thomas naar bed, stop hem in, geef hem een kus en loop de trap af naar beneden…oh…de benen even op de bank, ik

Iedereen denkt wel eens aan het onmogelijke, ik ook…soms denk ik “was het maar nooit gebeurt, wat dan?” Dit kan niet, maar zonder dat ik er depri van word, denk ik wel eens…als de hersenbloeding nooit gebeurd was, hoe had mijn leven er dan uitgezien? Daar gaat deze blog over; mijn ideeën, mijn bedenksels…het kan niet, maar soms bekruipt mij de gedachte… Donderdag 24 januari 2008...het was een doodnormale dag,  ik stapte onder douche zoals ik altijd deed voor ik naar mijn werk ging (zo begon ik mijn blog “de dag dat mijn leven veranderde”)…nu mijn hersenspinsel: Klaar met douchen…aankleden, kijken hoe het Thomas gaat, Thekla een kus geven, ontbijten en dan in de auto naar mijn werk… Geen ambulance, geen ziekenhuis opname, geen operaties, geen revalidatie, geen rolstoel. Thuis wonen, autorijden, koken, werken, een “normaal” leventje. Geen zorg nodig, geen indicatie…gewoon Thomas zien opgroeien, zijn verjaardagen gewoon vieren…nog samenwonen. Zelf dingen kunnen doen, gewoon pr