A blessing in disguise?

Voordat deze beperking(en) mij overkwam, dacht ik dat ik onoverwinnelijk was. Leefde mijn leven en ging gewoon door, dacht niet dat dit mij ooit zal gebeuren. Ook na het auto-ongeluk in 2004 dacht ik niet dat het nog erger kon… Wel dus!

Het is zowel een zegen als een vloek, rare uitspraak dit, maar nu na zoveel jaren kijk ik terug naar roerige periode. De vloek kwam in mijn leven, maar het is een zegen geweest dat mijn zoontje mij niet zonder rolstoel kent. Wel moeilijk, maar ik zie dit als een zegen en ook wat betreft de relatie met zijn moeder. Mijn grote liefde, waar ik mijn leven mee zou gaan delen, maar toen kwam die vloek en onze droom spatte uiteen. Nu bijna 10 jaar later heb ik een heel goede relatie met haar, haar nieuwe partner en hun dochter. Dit is een zegen vind ik en niet dat onze zoon geen factor is geweest in dit geheel, maar de grootste factor is onze liefde geweest; als mijn liefde voor haar niet zo groot was had ik haar niet ‘los’ kunnen laten, had ik ‘nieuwe’ liefde van haar nooit geaccepteerd. Nee ik ben wat dat betreft een gezegend mens ondanks deze vloek.

Hij kent mij dus alleen met rolstoel, hij zegt nu ook ‘ik heb een papa in een rolstoel en een papa die loopt’ ik krijg tranen terwijl ik dit opschrijf, maar zo is het wel! Ook als hij foto’s van vroeger ziet dan zegt hij ‘toen kon mijn papa nog lopen’ nu kent hij mij zo. Ik ben trots…hij doet het goed op school, goed bij voetbal, het is een goeie gozer…

Het is best wel apart dat relaties ook door dit ten goede kunnen veranderen, ook veel ten nadele hoor, maar dit is anders. Op emotioneel niveau veranderd er veel, je ‘vlakt’ af en kan makkelijker afstand nemen van ernstige dingen/nieuws dat je wel degelijk iets doet. Omdat ik makkelijker nu afstand kan nemen, lijkt het nu soms alsof dingen/nieuwtjes mij niks doen, komt egoïstisch over, maar het doet mij wel iets. Maar de verbinding die dit in mijn hersenen regelt is stuk of zwaar beschadigd zodat het trager doorgegeven wordt of ten dele wordt doorgegeven. Dit lijkt klein, maar het heeft grote gevolgen.

Het is geen geheim dat mijn vader is gediagnosticeerd met keelkanker. Na veel bestraling, chemokuren en een sonde (voor zijn natje en droogje) gaat het goed nu, hij is er nog lang niet, nog vele controles en dagen van misselijkheid en pijn, maar hij is sterk! Dit nieuws sloeg bij mij in als een bom hoor…mensen vragen mij wel eens hoe het nu gaat en dan zeg ik prima (maar het gaat zoals het gaat weet ik). Dan lijkt het alsof het mij niets doet, het niet ernstig is, maar echt wel! Ik denk wel eens wat als het niet goed is wat moet ik dan? Ik wil hem niet kwijt! Ik zit op mijn bank wel eens te huilen en dan vraag ik mij af ‘waarom hij?’ Maar een de Boer is een sterk geslacht en dit geeft mij rust, het houd mij positief en sterk. Sterk voor iedereen, de buitenwereld, mijn zoon en zijn gezin… De gedachte geeft mij kracht en ook aan mijn vader weet ik.

Vloek of zegen? Na jaren kan ik zeggen dat het allebei is. Een vloek omdat het mijn leven abrupt en direct heeft veranderd en ook dat van mensen om mij heen. Een zegen omdat het mij dingen heeft laten inzien dat ik toch bepaalde dingen, eigenschappen, moest gaan veranderen. En niet meer alles voor lief nemen…ach ja…ik ben best wel veranderd dus ja, ik ga niet alles vertellen, de mensen die mij kennen weten wel wat ten goede en ten slechte is veranderd. Maar dat ik veranderd staat vast…

Ik zit in een rolstoel dat is de fysiek zichtbare verandering, maar de andere ‘vloeken’ waar ik en anderen mee moeten houden; toiletgang (moet altijd rolstoel mee…invalidentoilet of stuntelen), coördinatie problemen, spraak (praat anders, meer binnensmonds (heeft met mijn coördinatie te maken)), energiehuishouding, omgeving (veel prikkels kost veel energie), kanaliseren van gedachten/omgevingsgeluiden/gesprekken, zicht vermogen (buiten vaak zonnebril bij fel licht; verwerking van dit in mijn hersen is verstoord) verder is het wel okay, maar bij vermoeidheid wordt alles slechter.

Jeetje dit lijstje is best lang…goh…hoe heb ik en mijn omgeving dit knap kunnen verwerken? Niet door het te accepteren maar mee leren leven, dealen met situaties/gebeurtenissen in het leven. Je moet het maar ‘even’ doen. Accepteren vind ik niet hetzelfde als er mee leren leven! Accepteer je dit dat verander je niks meer…het is zo dus… Bij er mee leren leven probeer je dingen nog te veranderen, vooruitgaan, bij accepteren doe je  dit niet vind ik!

Accepteren zal ik mijn beperking(en), of vloeken, nooit. Accepteren vind ik echt iets heel anders in deze vervloekte situatie…er mee leren leven kan/wil en zal ik, maar deze situatie accepteren NOOIT! Ik wil nog vooruitgang boeken, ook al is het klein…maar als je de situatie accepteert, zie je veranderingen niet of wil je ze niet zien. Leer je er mee leven wordt het onderdeel van je leven en in het leven blijf je je ontwikkelen en verander je… Maar zo zie ik het