Alles moest ik weer leren, alles, echt alles. Praten, kijken, luisteren…lichamelijk ben ik anders…dus mijn lichaam, eten, drinken. Alles wat voor ieder mens normaal, is voor mij niet meer normaal. Mijn neuroloog zei: ”Je motor hapert…doet dingen niet meer automatisch, het automatisme van dingen is weg, je moet je motor (=lichaam) weer smeren.” Sommige dingen zijn zo beschadigd, dat je ze niet meer kunt “smeren”…zoals het lopen, de hersencellen die de aansturing regelen om te kunnen lopen zijn zo beschadigd, onherstelbaar beschadigd. Lang leve de rolstoel! Praten…heb ik ook weer moeten leren. Eerst de ademhaling, letters, woordjes…en langzamerhand werd mijn ademhaling om te praten beter en woordjes werden zinnen, zinnen werden gesprekken…ik kon weer communiceren. Lang leve de communicatie! Er zit een heel technisch verhaal aan vast om te kunnen praten, mijn logopedist heeft het uitgelegd. Dit is iets wat wel “gesmeerd” kon worden, gelukkig maar, ik zou weten als ik niet kon...
Met deze blog wil ik iedereen laten lezen wat het voor mij betekend om te leven met NAH.