NAH een leven

1 januari 2020. Jeetje, na een paar colaberenburg, wat vette oliebollen en worst wakker geworden uit mijn ‘comateuze’ slaap. Nou ja slaap…om 23:45 gisteravond naar mijn bedje gerold, helaas alleen, maar in deze toestand maar beter ook denk ik…veel actie zit er niet meer in mij! Geen geknal aan mijn kop, nee ‘comateuze’ slaap. Ook kon ik na het zien van een slechte oudejaarsconference op RTL4 ook in coma raken, alleen de drank erbij versnelde dit proces gelukkig! Tijd. Een normaal iets, ook voor mij…het is er altijd, klokken, wekker en op je telefoon. Maar mijn beleving is anders en dit komt het beste naar voren bij afspraken. Een ‘normaal’ iemand (niet dat ik niet normaal ben maar een mens zonder NAH bedoel ik) kan het niet zoveel schelen als iemand iets te laat komt op een afspraak…ik voor mijn letsel ook niet! Kon schakelen en dacht toen “ach…whatever” maar nu vreet mij op en ‘bijt mijn nagels’ (niet echt maar bij wijze van spreken). Ik kan er niet mee omgaan, nu denk ik ‘tij