Doorgaan naar hoofdcontent

VET!


Nu ik NAH heb en niet meer kan lopen en in een rolstoel zit…beweeg ik minder. Maar ik wil nog genieten…eten, drinken en snacken hoort daarbij vind ik, maar door minder beweging (geen sport meer, niet lopen of rennen) vliegen de kilo’s er aan! Moet nu minderen, lastig, balans vinden tussen nog kunnen genieten en minder bewegen…”Hoe doe je dit?”

Ik heb een diëtiste in de armen genomen, je moet ergens beginnen. Als ik zo doorga als ik nu doe, ben ik aan het einde van dit jaar heeeeeeeeel zwaar! Een dikzak wil ik niet worden, daar word ik niet gelukkig van en ik ben de afgelopen jaren ook bezig geweest om weer levensgeluk te vinden ondanks mijn hersenletsel. En omdat nu weg te werpen? Nee, al het werk voor niets geweest…dat nooit!

Maar het is allemaal zo lekker; bier, Bacardi®, pizza, droge worst, kaas, Japanse nootjes, borrelnootjes, chips, cola, vla, ijs, etc. ik hoef niet te stoppen, maar minderen.  Genieten met mate dus! Dat word nu mijn uitdaging, mijn nieuwe gevecht. Het gevecht tegen de kilo’s!

Na mij gevecht om te overleven, wat ik glorieus gewonnen heb, staat nu het volgende gevecht te wachten op mij! Deze zal ik ook glorieus winnen! Doorzettingsvermogen, een sterke wil en een doel heb ik.
Niet in de verleiding komen, weerstaan die verleidingen, een gevecht waarbij je veel discipline nodig hebt, een sterke wil en een doel. Twee heb ik, maar discipline heb ik ook wel maar niet zoveel dus, dat moet meer worden! Hoe? Door steeds vaker de verleidingen te weerstaan en niet (te) boos op jezelf worden als het een keer niet lukt denk ik. Door boos op jezelf te worden en jezelf hierdoor te straffen werk alleen maar averechts naar mijn mening.

Levensgeluk krijg ik niet door mij dik te voelen, word ik juist ongelukkig van, dus een paar kilootjes eraf en dan word ik gelukkiger. Denk ik van wel, is toch algemeen…iedereen is gelukkiger als je lekker in je vel zit, ik zit lekker in mijn vel als er wat pondjes afgaan… zo denk ik erover tenminste.


Levensgeluk…

Reacties

  1. Kaylah2 maart 2013 om 00:52

    Hoi, Ik kwam via google op je blog. Het is erg jammer dat je NAH hebt. Ik heb een moeder ook met NAH als gevolg van een hersenbloeding en heb ook een blog aangemaakt. Ik zal je een tijdje volgen. Sterkte.

    Groetjes, Kay.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

VERDRIETIG?

Ik verdrietig? Ik ben mijn huis, vriendin, werk, auto en sommige vrienden kwijt. Veel kwijtgeraakt, heb ik daarom verdriet? Ja, soms zeker wel. Tranen vloeien dan rijkelijk… Bij het horen van de bepaalde liedjes van bijvoorbeeld Acda en de Munnik, Spinvis, the Doors, Lenny Kravitz om er maar een paar te noemen. Herinneringen die bepaalde emoties oproepen? Heb ik ook; muziek bijvoorbeeld… De eerste keer weg met Thekla naar Noordwijk aan Zee, ons nummer toen “Het regent zonnestralen” van Acda en de Munnik. En het nummer van Van Dik Hout “Laat het los” samen met Joyce het keihard meezingen aan de bar in het Beugeltje. Skik met “Op fietse” de omgeving waar hij over zingt dan ken ik en vele stukken heb ik ook gefietst. Als puber…als ik boos was op mijn moeder ofzo draaide ik vaak de Heideroosjes “Tering tyfus Takketrut” Zo zijn er nog veel meer te noemen. Wat zegt Wikipedia over verdriet: Verdriet Verdriet of droefenis is een emotie waardoor mensen en dieren kunnen uitdrukk...
4 reacties
Meer lezen

Echte Liefde?

Bij   echte liefde kun je elkaar laten gaan, zonder ruzie… En dat hebben Thekla en ik gedaan, ze heeft een andere partner gekregen..   De hersenbloeding die ik heb gehad heeft er voor gezorgd dat wij geen volwaardige partners meer zijn. Ik ben zeker niet boos op haar, ik ben meer boos op die hersenbloeding. Ik neem haar niets kwalijk, we delen het mooiste dat er is…een kind. Thekla weet dat ik altijd van haar zal houden. Thomas is het bewijs van onze liefde.   Als dat ventje er niet was geweest, was het allemaal anders gelopen. Hij verbind ons…voor altijd en daar zijn wij blij om…echte liefde dus. Bij echte liefde geef je elkaar ruimte…ik woon in Kampen, zij in Zwolle…ruimte genoeg dacht ik zo, maar ik bedoel het   anders. Ruimte om haar eigen leven te leiden, hoe moeilijk dat voor mij ook is. Ruimte om anderen te ontmoeten.   Liefde gaat verder dan samen zijn, samen wonen, samen verplichtingen aan gaan, muzieksmaak, literatuursmaak, vakanties, etc. Liefde is e...
Een reactie posten
Meer lezen

Onbegrijpelijk onbegrip...

Mijn leven hing aan een zijden draadje en zonder die operatie toen, had ik niet meer geleefd… heftig, maar het is waar! Ik kan mij dit niet voorstellen, dood zijn…er niet meer zijn vreemd. Daar moet niet aan denken; mijn zoon niet zien opgroeien, mijn ouders niet meer zien, vrienden missen… Nee ik had genoeg om voor te knokken; mijn leven. Ook al is het nu, met al mijn overgebleven beperkingen, anders dan ik mij had voorgesteld…ik had dit niet willen missen! Mijn zoon groot zien worden, mijn ouders…voor hun is het ook wat; eerst had je een zoon die ondanks alles ‘gewoon’ was en nu heb je een zoon met flinke beperkingen. Maar ik zie ze nog…verliefd zijn, met pensioen gaan, genieten van hun kleinzoon, met mij op pad gaan, vakanties, kerstdiners, etc… Dit had ik niet willen missen hoor, moeilijk is het en emotioneel. Bij dit soort momenten denk ik wel eens ‘dit had ik kunnen missen’, niet vaak hoor, maar soms wel… Rekening houden met mijn beperkingen moet ik altijd, m...
1 reactie
Meer lezen