NAH een leven

Ik kan niet ontkennen dat er wat veranderd is in de ouderschapsrelatie. De papa van Thomas zit in een rolstoel, kan minder hebben (qua prikkels enzo), kan niet zo goed praten en ja ik kan moeilijk of niet spontaan even met hem weg…en dan nog het belangrijkste: ik woon niet meer thuis. Hierdoor zie hem minder vaak, word onze relatie anders. Ik ben nu de “weekend” vader, de vader die ziek is en zielig… De liefde is er nog wel en Thomas ziet mij nog als zijn vader, maar toch…het is anders. Ik had hele andere verwachtingen van het vaderschap, in een seconde zijn die verwachtingen om zeep geholpen. Ik heb ze bij moeten stellen, van een actieve vader naar een passievere vader. Ik sta zeker niet op de zijlijn, maar zo voelt het soms wel en dit maakt mij verdrietig, als ik dit schrijf vertroebelen de tranen mijn zicht. Ze zeggen wel is tegen mij, de troostende woorden: ”Thomas heeft nog een vader.” Of “Je bent er tenminste nog” tja…het is waar, maar heb je er wat   aan? Ik kan zoveel niet...

Ik bedoel het breed, niet een liefdesrelatie. Je hebt een vriendschapsrelatie. Ouder-kind relatie, relatie met buren, kennissen, etc. Sociale media relaties, internationale relaties,  je hebt zoveel soorten relaties … Mijn hersenbloeding en de gevolgen daarvan hebben een hele grote impact gehad op de relaties die ik had en heb. De meest zichtbare…ik zit nu in een rolstoel, alleen dat heeft al een hele impact op de relaties. En dan heb je nog die waslijst van,   zogenoemde,   restverschijnselen; niet meer kunnen lopen, moeilijk praten, niet meer autorijden,   geen overzicht, niet meer de controle hebben over dingen (emoties, handen, zicht)…enzovoort, enzovoort. Nah, lees in mijn 1 e blog maar wat het is, dat heb ik…zo noemen ze het, de nah ’er bestaat niet…het is een verzamelnaam. Het is bij iedereen anders…het kan ook niet anders, een bloeding in de hersenen zat bij mij in de kleine hersenen en het kan in alle delen van de hersenen, het ligt eraan waar de bloeding i...