Relaties enzo...

Ik bedoel het breed, niet een liefdesrelatie. Je hebt een vriendschapsrelatie. Ouder-kind relatie, relatie met buren, kennissen, etc. Sociale media relaties, internationale relaties,  je hebt zoveel soorten relaties…

Mijn hersenbloeding en de gevolgen daarvan hebben een hele grote impact gehad op de relaties die ik had en heb. De meest zichtbare…ik zit nu in een rolstoel, alleen dat heeft al een hele impact op de relaties. En dan heb je nog die waslijst van,  zogenoemde,  restverschijnselen; niet meer kunnen lopen, moeilijk praten, niet meer autorijden,  geen overzicht, niet meer de controle hebben over dingen (emoties, handen, zicht)…enzovoort, enzovoort. Nah, lees in mijn 1^e blog maar wat het is, dat heb ik…zo noemen ze het, de nah ’er bestaat niet…het is een verzamelnaam. Het is bij iedereen anders…het kan ook niet anders, een bloeding in de hersenen zat bij mij in de kleine hersenen en het kan in alle delen van de hersenen, het ligt eraan waar de bloeding is om wat voor restverschijnselen iemand heeft…bij mij dus in de kleine hersenen…wat doen die precies?

Hoe heeft het mijn relaties veranderd? Ik praat minder makkelijk, ik volg gesprekken wel maar ik kan niet snel inspringen, en als er dingen om mij heen gebeuren of geroezemoes dan volg ik het gesprek niet meer…ik kan het niet meer filteren (zo noemen ze dat)

Minder mobiel ben ik nu, los van het feit dat ik in een rolstoel zit, loop ik niet (evenwichtsstoornis), ik rij geen auto meer (minder overzicht en verminderd reactievermogen), doordat ik nu snel overprikkeld raak; kan ik niet in drukke ruimtes zijn (bus, trein, etc), moeilijk om dit uit te leggen, maar heeft ook met het filteren te maken. Minder mobiel betekend dat ik minder op bezoek kan of even ergens spontaan langs…de spontaniteit is weg, ja en dat verandert relaties.

De ouder-kind relatie…tja dat verandert ook. Opvoeden wordt anders, want ja papa kan minder…moeilijker dingen duidelijk maken, voetballen (wat hij graag doet) kan ik wel, maar anders…kan niet meer lopen…dus het moet nu in de rolstoel…dat is lastig voetballen kan ik zeggen! Maar het lukt wel, niet snel, ik ben minder bewegelijk.

Ik wilde een voorbeeld zijn voor mijn zoon, anders nu dan ik had bedacht…nu ben ik een voorbeeld van doorzettingsvermogen, waar een wil is…ik had me voorgesteld: hem leren fietsen, samen voetballen, samen zwemmen, hem wegbrengen van  en hem ophalen op school, met andere ouders praten op het schoolplein, vriendjes van hem thuis (zonder rekening te houden met mij). Over ouder-kind relatie wil ik in een volgend blog meer schrijven...