Eerder in een blog schreef ik dit: “Ik ben al heel lang opzoek naar vrijwilligerswerk, heb verschillende mensen ingeschakeld die mij hierbij wilden helpen…zonder resultaat. Mensen met connecties en contacten “Nu kom je er Emil” zeiden ze…ondanks dit toch kreeg men steeds te horen dat het niet iets werd, of men hoorde niets terug! En ik hoorde het ook niet terug, niet goed nieuws of slecht…niets hoorde ik! Wat deed ik verkeerd? Wil participeren, graag zelfs, maar instanties zijn huiverig… “Straks doet hij ons werk vrijwillig, terwijl wij er voor betaald krijgen” Angstcultuur dus, angst voor banenverlies door participerende vrijwilligers! Het moet gekker worden, ikzelf wil echt geen baan inpikken, ben gemotiveerd om vrijwilligerswerk te doen en iets te doen voor mijn uitkering! Participatie is goed, maar dan moet je wel de kans krijgen en anderen je deze kans geven…angst voor je baan doordat een vrijwilliger ondersteuning geeft moet toch motiverend werken en niet angst ...
Met deze blog wil ik iedereen laten lezen wat het voor mij betekend om te leven met NAH.