NAH een leven

  Drie maanden een ‘intelligente-lockdown’ was een zeer zware periode voor mij. Alle door mij opgebouwde structuur in dit ‘nieuwe’ leven werd mij ineens afgenomen! Logisch met deze nog steeds ongrijpbaar virus, maar er was al veel van mij afgenomen   in de nasleep van mijn hersenbloeding en nu dit. Dit maakte het erg zwaar, wat baalde ik. Niet op bezoek, geen bezoek ontvangen, niet naar theater of bioscoop, geen vergaderingen van het cluster, niet meer naar mijn vrijwilligerswerk in de Vogellanden, niet meer voor Stichting MEE dingen doen! Weg viel mijn sociale leven wat ik had opgebouwd…met beeldbellen had je nog iets van sociaal contact, maar is in niets hetzelfde; je mist het gevoel! Echt geen kwaad woord over de bewoners hier, maar dat was het enige ‘sociale’ dat ik nog had tijdens deze verschrikkelijke lockdown…en na een week of twee was ik ze, sommigen, zat! Opgesloten en afgesloten van de buitenwereld…Als je al niet depri was werd je het dan wel, of je gaat ineens ander...