Opvoeden van kinderen is lastig, helemaal in mijn/onze situatie… dit vergt wat uitleg; ik was net verhuist met mijn vriendin en zoon na een half jaar kreeg ik mijn hersenbloeding en van de 1 op de andere dag was ik uit mijn, net opgebouwde, gezin gerukt. Papa werd ziek, je partner word ineens ziek en niets en niemand kon er wat aan doen. Ineens was alles anders! Na een jaar…ja echt…knokken en revalideren mengde ik mij weer in het gezin, maar ik was veranderd…papa zat in een rolstoel, papa werkte niet meer, papa was emotioneel erg onstabiel. Maar opvoeder/ouder blijf je wat er ook gebeurd. En thuis had ik het moeilijk, je wilt van alles, maar je lijf werkt niet mee…frustrerend! Het opvoeden, je partner, vrienden waren er maar het was veranderd, ik was veranderd. Ik reageerde anders op mijn zoon, het opvoeden zo werkte niet meer zoals ik het bedacht had. Ik kon slecht tegen teveel prikkels, drukte en veel geluid; mijn hersenen konden dit niet meer verwerken en zo’n klein jongetje, ...
Met deze blog wil ik iedereen laten lezen wat het voor mij betekend om te leven met NAH.