Opvoeden van kinderen is lastig, helemaal in mijn/onze situatie…
dit vergt wat uitleg; ik was net verhuist met mijn vriendin en zoon na een half
jaar kreeg ik mijn hersenbloeding en van de 1 op de andere dag was ik uit mijn,
net opgebouwde, gezin gerukt. Papa werd ziek, je partner word ineens ziek en
niets en niemand kon er wat aan doen. Ineens was alles anders! Na een jaar…ja
echt…knokken en revalideren mengde ik mij weer in het gezin, maar ik was
veranderd…papa zat in een rolstoel, papa werkte niet meer, papa was emotioneel
erg onstabiel. Maar opvoeder/ouder blijf je wat er ook gebeurd. En thuis had ik
het moeilijk, je wilt van alles, maar je lijf werkt niet mee…frustrerend! Het
opvoeden, je partner, vrienden waren er maar het was veranderd, ik was veranderd.
Ik reageerde anders op mijn zoon, het opvoeden zo werkte niet meer zoals ik het
bedacht had. Ik kon slecht tegen teveel prikkels, drukte en veel geluid; mijn
hersenen konden dit niet meer verwerken en zo’n klein jongetje, hoeveel je ook
houd van diegene (mede de reden dat ik bleef knokken), snapt het niet. Dit
merkte mijn vriendin ook en toen hebben we een moeilijk en heftig gesprek gehad
met als uitkomst; dat dit slecht is voor ons zoontje en het was voor hem beter
als ik toch elders moest gaan wonen! Voor zijn rust en ontwikkeling. Ja en mijn
vriendin dan? Ik zei haar dat ze verder moest gaan met haar leven…we waren jong
en als vader wil je het beste voor je kind! Ik kon de vaderrol zoals ik deze
had bedacht niet meer invullen en ook mijn rol als partner niet meer. In mijn
blogs uit 2011 vaderschap, echte liefde, relaties enzo…en vriendschap schreef
ik al over deze ingrijpende veranderingen in mijn leven. Lees ze nog eens en dingen
worden duidelijk. Mijn toenmalige vriendin vond een nieuwe liefde en daarmee had mijn zoon ook
weer een vaderrol in zijn gezin die hem erg gunde en haar gunde ik ook weer een
partner. Het opvoeden…
Hoe moet ik mijn opvoedstijl typeren? Hoe denk ik over opvoeden?
Wat wil ik mijn kind in mijn opvoeding meegeven of ‘leren’?
Mijn opvoeding kenmerkt zich door in gesprek te gaan en ook je
eigen ervaringen en keuzes hebt vertellen en hierdoor hoop je dat men de eigen
(juiste) keuze maakt. Wat ik wil meegeven; nooit opgeven, je grenzen
aangeven/kennen, verantwoordelijkheid nemen, eigen keuzes maken, niet bang zijn
om fouten te maken, vertellen over je fout en er van leren, vertrouwen.
Hoe ik over opvoeden denk? Ik kwam dit tegen op internet, las het
en dacht…ja hier zie ik wat in:
Grenzend begeleiden
De balans tussen het te veel willen uiten van je bezorgdheid en
het moeten loslaten, wordt ook wel 'grenzend begeleiden' genoemd. Hiervoor zijn
twee gouden regels:
Leer jezelf als ouder kennen. Denk na over vragen zoals: waar liggen mijn grenzen? Wat verwacht ik van mijn kind en wat mag ik verwachten? Het is handig om hier zo nu en dan (met je partner of andere ouders) over na te denken en over te praten.
Leer je kind kennen en probeer je eigen verwachtingen soms los te
laten. Hoeveel begeleiding vraagt je kind? Begrijp ik mijn kind eigenlijk wel?
Welke signalen zendt mijn kind uit en hoe reageer ik daar op? (Bron: www.opvoeden.nl)
Ik ben niet van dingen verbieden…roken, blowen of gokken…ik ben meer van praten, duidelijk grenzen aangeven en zelf laten nadenken. Wil niet zeggen dat ik alles maar toelaat echt niet! Er zijn echt grenzen en dit geef ik aan, maar verbieden werkt averechts denk ik. Pubers vragen grenzen en duidelijkheid, ook al schoppen ze overal tegenaan…maak afspraken, praat over dingen; hierdoor geef jij vertrouwen. Verbieden zorgt alleen maar voor dat ze het uit je zicht gaan doen, achter je rug om… Ze doen het toch wel, zo leren ze hun grenzen kennen, maar praat erover!
Opvoeden is een kind de ruimte geven onrijp te
zijn.
Reacties
Een reactie posten