NAH een leven

Slaapproblemen heb ik niet, slapen kan ik wel . Daar heb ik geen problemen mee, voor mijn hersenbloeding ook niet. Geen vermoeidheid maar gewoon, dingen kosten mij wel meer energie, maar ik word er niet meer moe van. Ik heb problemen met initiatiefname, maar er zijn verschillende vormen van initiatief... Ik heb soms moeite met het  initiatief  nemen in het contact houden, ik neem wel initiatief hierin...ik zit op hyves, facebook en twitter, maar dit zijn contacten die ik onderhoud via het web...dit is veilig, wel een goed middel voor mij deze zogenoemde sociale media. Zo kan ik goed contact houden met mensen...kost wel veel tijd, maar dat heb ik er zeker voor over! Dit geeft anderen de kans op de hoogte te blijven over mij, de dingen die ik doe, wat mij leeft en wat ik beleef. Het is ook 1 van de reden dat  initiatief heb genomen voor  deze blog...initiatief...zo zie je maar, er zijn verschillende vormen van initiatief. Ik had er het laatst ook over...

Ik ben nu heel gevoelig voor prikkels, niet prikken van een naald, maar prikkels uit de omgeving. Drukte vermijd ik maar (zoals markten, feestjes) waar veel mensen komen. Die geven mij veel prikkels, ik verlies het overzicht en word dan erg prikkelbaar. Zomaar…er hoeft niets van belang te gebeuren, ik raak dan het overzicht kwijt…en daarmee mijzelf en dan raak ik in paniek. Dat uit zich dan in boosheid en ik ga dingen zeggen die ik niet meen…dus probeer ik die situaties te mijden, het lukt niet altijd, maar ja… Er zijn zeker uitzonderingen, maar die moet ik wel uitzoen. Het zijn in ieder geval situaties waarin ik het overzicht behoud. Veranderingen, daar kan ik nu zeer slecht mee om gaan; alles dat maar een beetje afwijkt van dat wat ik in mijn hoofd heb daar reageer ik nu anders op, dit kan zich uiten in boosheid (uit frustratie), extreem huilen (uit machteloosheid) of schreeuwen (uit combinatie frustratie en machteloosheid). Verandering… Bijvoorbeeld: Ik kies voor een Pizza met pepe...

Sinds mijn hersenbloeding moet ik meer om hulp vragen. Hulp bij van alles, hulp vragen is moeilijk hoor. Ik moest wel een drempel   over en die drempel was groter dan ik dacht! Eerst moet je accepteren dat jezelf iets niet meer kunt, dan moet je leren om hulp te vragen.   De Vogellanden heeft hier voor mij een belangrijke rol ingespeeld, zij gaven mij de ruimte en tijd om dit leren. Nu vraag ik om hulp als ik iets niet kan, maar ik probeer het eerst zelf, als dit niet lukt dan… Accepteren dat ik iets niet kan…het blijft een constant proces! Ik weet nu dat ik dingen moet laten waar de kleine motoriek vereist is; cd oppakken, papier oppakken, batterijen verwisselen en zelfs een bladzijde omslaan…kost mij veel moeite. Het lukt mij wel, uiteindelijk, maar wel met zweet en tranen en heel soms met bloed, maar wel eerst zelf proberen dan hulp vragen. En als mij iets niet lukt, het is zo frustrerend…dan schreeuw ik, vraag mijn benedenbuurvrouw maar, ja ik schreeuw dan hard…heel hard...

Een van de gevolgen na NAH zijn  stemmingswisselingen, ik kan ineens boos worden om iets. In het begin had ik een erg kort lontje, maar hij word steeds langer (gelukkig). Eerder kon ik ineens uit mijn "vel" springen...nu kan  ik het uitstellen...tot de spreekwoordelijke druppel  Had ik voor mijn NAH nog onder bedwang...controle...die controle is nu helemaal foetsie! Weg, tja ik kon zo maar boos worden op mijn kleine ventje, zonder dat ik dat wilde. En dat deed pijn, niet alleen bij, maar ook bij hem...hij begreep niet waarom zijn papa ineens boos kon worden...zelfs ik wist het niet en het uitleggen aan hem kon ik het ook niet als ik het al niet snapte. Machteloos voel je je dan...het stak mij diep, soms moest ik dan huilen, maar dat begreep hij al helemaal niet. Huilen was voor mij op  zulke momenten een uiting van deze machteloosheid. Mijn rol als papa was anders, niet veranderd, maar anders geworden. Ik kan moeilijker praten en moeilijker dingen aan hem duide...

Hoesten, dat moet ik niet doen al ik iets aan het doen ben...hoesten en drinken inschenken...goh, dan vliegt het drinken alle kanten op. Niezen bijvoorbeeld ook...ik heb daar geen controle meer over...de beweging is dan zo heftig, net als bij hoesten, tjonge, jonge, heftig hoor. Bij het niezen moet ik altijd denken aan een opmerking van iemand uit de Vogellanden : "Zo heb je niks, zo een hele hand vol!" Ik ben nu ook veel gevoeliger voor geluid, als nu de bel gaat hier bij de deur van mijn appartement, dan schrik ik mij nu wezenloos! Geroezemoes (verschillende geluiden/stemmen door elkaar) , zoals op een terras, kan ik nauwelijks of niet filteren, telefoongesprek met de TV aan (zoals ik uitlegde in mijn vorige blog) lukt met veel moeite of niet. Drukte...nou had ik daar al een hekel aan, maar nu helemaal, ik kan het niet overzien en mijn hoofd raakt zo vol van de vele geluiden...ik kan het dan niet meer aan. Vermoeiend is dat ook, de indrukken, de geluiden, kost mij v...

Nu ben ik een echte man...ze zeggen toch wel "Een echte man, kan geen twee dingen tegelijk". Nou na mijn hersenbloeding kan ik geen twee dingen meer tegelijk: TV kijken en een telefoongesprek tegelijkertijd, lopen en een gesprek voeren...ik kan dat niet meer tegelijk.  Wel computeren en muziek luisteren en lezen met de radio aan, maar dat is anders. Hoe? Dat heeft met de concentratie te maken; TV kijken en een telefoongesprek voeren eist andere concentratie dan lezen met de radio aan. Ik merk nu dat ik sneller afgeleid word...als ik TV kijk en ik krijg telefoon, dan moet de TV uit, anders gaat mijn concentratie naar de TV terwijl het telefoontje mijn concentratie ook vraagt...voorheen liep ik dan ff elders heen, maar nu kan ik niet meer lopen, dus... Lastig is dat, ik kan nu ook minder goed, eigenlijk niet meer, filteren. Zit ik op een terras, of ben ik op een feestje, dan hoor ik alle gesprekken en word ik snel afgeleid door iets. Voorheen maakte dat niets uit, maar nu kos...