Een van de gevolgen na NAH zijn stemmingswisselingen, ik kan ineens boos worden om iets. In het begin had ik een erg kort lontje, maar hij word steeds langer (gelukkig). Eerder kon ik ineens uit mijn "vel" springen...nu kan ik het uitstellen...tot de spreekwoordelijke druppel
Had ik voor mijn NAH nog onder bedwang...controle...die controle is nu helemaal foetsie! Weg, tja ik kon zo maar boos worden op mijn kleine ventje, zonder dat ik dat wilde. En dat deed pijn, niet alleen bij, maar ook bij hem...hij begreep niet waarom zijn papa ineens boos kon worden...zelfs ik wist het niet en het uitleggen aan hem kon ik het ook niet als ik het al niet snapte. Machteloos voel je je dan...het stak mij diep, soms moest ik dan huilen, maar dat begreep hij al helemaal niet. Huilen was voor mij op zulke momenten een uiting van deze machteloosheid.
Mijn rol als papa was anders, niet veranderd, maar anders geworden. Ik kan moeilijker praten en moeilijker dingen aan hem duidelijk maken. Ik ben zeker van plan mijn rol als papa in te vullen, alleen moet dat met NAH anders, besef ik nu...tijdens mijn revalidatie maakte ik mij daar ernstige zorgen over, nu ook nog wel, maar nu besef dat ik mijn rol als opvoeder nu iets anders moet gaan invullen.
Nu gaat het niet meer over mijn stemmingswisselingen, maar over mijn rol als opvoeder. Maar een onderdeel van de opvoeding is je stemming, dat heeft invloed op een kind. En als die verstoord is, zoals bij mij, is dat van invloed op de opvoeding. Pythagoras zei het al:"a2 + b2 = c2", het ene is van invloed op het andere...
Ik ben het daar mee eens, iemand in de Vogellanden zei vaak:"Actie is reactie!" op elke actie volgt een reactie...tja...denk daar maar eens over na.
Had ik voor mijn NAH nog onder bedwang...controle...die controle is nu helemaal foetsie! Weg, tja ik kon zo maar boos worden op mijn kleine ventje, zonder dat ik dat wilde. En dat deed pijn, niet alleen bij, maar ook bij hem...hij begreep niet waarom zijn papa ineens boos kon worden...zelfs ik wist het niet en het uitleggen aan hem kon ik het ook niet als ik het al niet snapte. Machteloos voel je je dan...het stak mij diep, soms moest ik dan huilen, maar dat begreep hij al helemaal niet. Huilen was voor mij op zulke momenten een uiting van deze machteloosheid.
Mijn rol als papa was anders, niet veranderd, maar anders geworden. Ik kan moeilijker praten en moeilijker dingen aan hem duidelijk maken. Ik ben zeker van plan mijn rol als papa in te vullen, alleen moet dat met NAH anders, besef ik nu...tijdens mijn revalidatie maakte ik mij daar ernstige zorgen over, nu ook nog wel, maar nu besef dat ik mijn rol als opvoeder nu iets anders moet gaan invullen.
Nu gaat het niet meer over mijn stemmingswisselingen, maar over mijn rol als opvoeder. Maar een onderdeel van de opvoeding is je stemming, dat heeft invloed op een kind. En als die verstoord is, zoals bij mij, is dat van invloed op de opvoeding. Pythagoras zei het al:"a2 + b2 = c2", het ene is van invloed op het andere...
Ik ben het daar mee eens, iemand in de Vogellanden zei vaak:"Actie is reactie!" op elke actie volgt een reactie...tja...denk daar maar eens over na.
Reacties
Een reactie posten