In mijn
eerste blog schrijf ik over wat NAH is en de gevolgen, een van de gevolgen is
het verminderen van seksuele gevoelens. Een moeilijk onderwerp, zo niet taboe
voor velen… voor mij is het ook moeilijk om hier over te schrijven, maar ik
moet…het is onderdeel van het leven ook bij een nah’er…ook al is het moeilijk.
Ik denk dat er wel behoefte aan is, aan een blog over seksuele gevoelens.
Tijdens mijn
revalidatie in de Vogellanden is de terugkeer naar huis voor mij een doel
geweest. Voor elke revalidant is terugkeer een belangrijk revalidatie doel; in
het gezin, relatie, maatschappij of anders. Je bent een mens en die heeft
gevoelens ook seksuele gevoelens. In de Vogellanden hebben ze veel voor mij
betekend, heel veel kun je wel zeggen. Maar als het doel terugkeer is en voor
mij terugkeer naar huis…partner…kind…gezin dus. Ik had een relatie toen het
gebeurde en wij hebben een kind gemaakt, een mens, wij samen dus seksuele
gevoelens zijn een onderdeel van de relatie en daar werk je in je revalidatie
naar terug. Als nah’er kun je maken krijgen met verminderde gevoelens op dat
vlak…niet bij mij, de gevoelens zijn er nog hoor, alleen mijn lichaam is
veranderd…de reacties, controleverlies over bepaalde bewegingen, bepaalde
lichaamsdelen die anders reageren…je moet je lichaam opnieuw leren kennen.
Tijden mijn
negen maanden durende revalidatie periode in de Vogellanden is hier niet door
therapeuten over gesproken, ik moest er zelf over beginnen! Raar…terugkeer is
een doel van de revalidatie, maar geen onderwerp tijdens de revalidatie, maar
seksuele gevoelens zijn wel belangrijk bij terugkeer, zeker in mijn geval…er is
sprake van een relatie.
Het gaat
niet over seks alleen, ook over affectie, genegenheid, iemand die aan je
lichaam zit, die je streelt. Jij streelt ook, maar omdat jij als nah’er je
lichaam niet meer goed kent en onverwachte bewegingen maakt, wordt strelen
anders. Je weet wel hoe, maar je reageert anders, je schat het in als voorheen,
maar jij bent anders, jij bent niet meer als voorheen.
Wat voorheen
vloeiend ging is nu niet meer vloeiend…je bent bang, bang voor hoe je lichaam
doet, bang om de ander pijn te doen. Seks is niet meer vanzelfsprekend, maar
een opgave en dat mag het toch niet zijn? Het moet leuk zijn. Ik wil geen preek
houden, maar het klinkt wel zo…niet mijn bedoeling
Ik ben teleurgesteld
in het feit dat dit geen onderwerp van het gesprek is geweest tijden mijn
revalidatie, men wil wel dat ik terugkeer, maar daar horen deze gevoelens toch
ook bij? Tja…
Alles werkt
nog bij mij, alleen reageert mijn lichaam anders. En omdat ik niet weet hoe,
weerhoudt het mij er van om deze gevoelens (die ik weldegelijk heb) in de
praktijk te brengen. Het hoge woord is er uit…ik durf niet te vrijen (durf geen
seks te hebben, wil wel maar…), durf niet te zoenen, omdat ik gewoon niet weet
wat mijn lichaam doet. Wat moet ik doen…film kijken? Prostituee
huren/bespreken? Ik ben een gevoelsmens en hier komen geen gevoelens bij
kijken.
Seksuele gevoelens…het
zegt het al…gevoel. Maar gevoel erbij is voor mij belangrijk, het gevoel is
voor mij niet anders, alleen hoe mijn lichaam doet…
Verliefd,
relatie, iets leuks doen…altijd is die verdomde rolstoel waar ik inzit erbij. Je
kunt er moeilijk omheen, altijd rekening met dat ding houden, de spontaniteit
is weg, foetsie! Hierdoor word ik onzeker, wie wil er nu met iemand in een
rolstoel? Wie wil iemand met coördinatie probleem? Iemand die niet uit een
normaal glas kan drinken? Ik vraag mij soms wel eens af…krijg ik ooit weer wat?
Dingen werken nog naar behoren, gevoelens zijn er…okay ik zit in een rolstoel,
ik heb coördinatie problemen, emotioneel is niet alles 100%, maar ja niemand is
perfect…heette ik maar perfect.
Emil wat een waanzinnig dappere en mooie stap zet je hier! En ik mag zomaar meelezen...! Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat een hartstikke leuke jonge aantrekkelijke humoristische en dappere sterke gevoelsman zoals jij niet iemand zou treffen die je ziet zoals je bent! Ja je schrijft hier dat je veranderd bent... maar wat ik van jou lees hier, en in je blogs laat zien, is dat je een prachtig en echt mens bent. En ik denk dat als er iemand op je pad komt en je net zo open bent als hier en op je blog, dat het wel goed moet komen. Weet je, ik verplaats me. Ik ontmoet een leuke jongen, hij heeft wat te vertellen, is grappig, houdt van muziek, ziet er leuk uit.. ik kijk zelf altijd naar mensen, niet naar perfectie (sterker nog, niet-perfectie vind ik persoonlijk vele malen mooier over het algemeen)... wat maakt die rolstoel uit? Jij bent jij maar dan met misschien een handleidinkje hier of daar.. denk je dat anderen dat niet hebben? Mensen zonder NAH? Misschien is het contronterender....dat zou kunnen... Alles werkt verder nog ;-) nou dat is toch geweldig? Je moet je lichaam dan samen ontdekken. Als iets niet okee voelt of niet werkt, doe je dat toch niet (meer)? Blijkbaar is het wel echt een taboe, als je er niets over gehoord hebt tijdens je revalidatie.. best een gemiste kans, maar aan de andere kant... de uitvoering.. dat moet je toch zelf ervaren! Ik geloof dat het wel lastig is... en NU denk je er aan, en NU op dit moment komt er geen vlam voorbij... Juist als je het (te) graag wilt dan komt het niet... Laat je het los, echt los, dan kan het zomaar op je pad komen....die bijzondere dame die verder kijkt dan waar jij bang voor bent, die jou als mens, als man ziet.... En tot die tijd kun je altijd nog experimenteren als je niet wilt wachten, toch? Zelf testen hoe je lijf reageert? Is natuurlijk ook een taboe om over te schrijven, zoals ik nu doe... maar we zijn allemaal mensen!!!! GROOT respect dat je, en hoe je, dit bespreekbaar maakt!
BeantwoordenVerwijderenbedankt voor je mooie woorden, dat waardeer ik echt!
Verwijderen