BEN IK BOOS?

2013 vijf jaar alweer geleden, mijn lustrumjaar, er veel gebeurd in die vijf jaar…tjonge erg veel. Door die hersenbloeding…

De hersenbloeding heeft er voor gezorgd dat ik;

•             Uit mijn gezin ben gehaald

•             Dat ik mijn werk op moet geven

•             Een “gedeelte” van mijn netwerk kwijt ben

•             Mijn lichaam anders is

•             Niet meer op mijzelf kan wonen

•             Minder mobiel ben

•             Minder flexibel

•             Meer afhankelijk ben geworden van anderen

•             Niet meer kan autorijden

•            

Dus redenen genoeg om boos te zijn dacht ik…

Het ergste vind ik nog dat ik mijn best had gedaan om een gezin te hebben, een relatie, een huis en in een seconde is alles weg. Jaren van moeite, inspanning WEG! Ik heb een zoontje, ben wel onderdeel van zijn leven (ben ik mij bewust van), maar anders dan ik me had voorgesteld toen hij geboren werd. Daar word ik erg verdrietig van, terwijl ik dit opschrijf rollen de tranen over mijn wangen. Maar dan zie ik hem weer en dan geniet ik, vergeet ik even het verdriet, mijn boosheid. Het liedje ging toch ook “De glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft!” echt wel.

Wat staat er in Wikipedia over boosheid? In Wikipedia word je direct doorverwezen naar “woede”

 Woede is een emotie die kan optreden bij iemand die gedwarsboomd of tegengewerkt wordt, als diens "territorium" betreden wordt, of als zijn of haar grenzen overschreden worden.

Woede zet dus aan tot agressie (of gaat ermee samen), van de persoon zelf of van zijn of haar groepsgenoten. Woede kan zich uiten in woorden (schelden, schreeuwen) of in daden in de vorm van fysiek geweld (slaan, schoppen, handtastelijkheden of zelfs het gebruik van wapens).

Op een andere manier beschouwd is woede de gevoelscomponent van agressie, een onderdeel van de stressreactie die bij alle dieren optreedt: een waargenomen bedreiging roept een tegenreactie op, die op zijn beurt bedreigend is en kan uitmonden in geweld.

Milde vormen van woede worden aangeduid met woorden als ergernis, geprikkeldheid of irritatie. Gematigde vormen met de termen boosheid, kwaadheid en toorn. En sterkere vormen met driftbuien, woedeaanvallen, eruptio of razernij. Als iemand zijn woede niet laat blijken, terwijl hij wel kwaad is, is er sprake van opgekropte woede.

Welke vorm van woede er optreedt hangt niet alleen af van de sterkte van de prikkel en van het karakter van de persoon, maar ook van diens algehele toestand. Toestanden die de prikkelbaarheid van een persoon kunnen verhogen zijn: vermoeidheid, honger, pijn, ziekte, seksuele frustratie en het gebruik - of de onthouding - van drugs. Ook hormonale veranderingen zoals bij PMS, menopauze, verhoogd testosteronniveau of een manische episode kunnen de prikkelbaarheid verhogen.

Iemand die boos is kan deze woede op een wilde en ongerichte manier uiten, zoals met schreeuwen of slaan, maar kan ook gericht een conflict aangaan en proberen de bedreiging of de obstakels uit de weg te ruimen. De boosheid kan echter ook worden ingehouden en opgepot. Ook kan de boosheid op niet-conflictueuze wijze worden geuit. Als iemand zijn woede over langere tijd op subtiele wijze laat blijken en hierbij directe conflicten uit de weg gaat, spreekt men wel van passief-agressief gedrag.

Als woede gepaard gaat met agressie (fysiek of verbaal) kan deze gericht zijn tegen andere personen, organisaties of soms voorwerpen (bijvoorbeeld computeragressie). Mensen trachten woede vaak af te reageren op deze manier. Ook kan de woede gericht zijn op de eigen persoon, bijvoorbeeld als hij of zij meent iets onverstandigs of slechts gedaan te hebben.

In de klassieke filosofie werd reeds geschreven over woede door de Griekse wijsgeer Aristoteles en door de Romeinse stoïcijn Seneca, die daaraan zijn verhandeling 'De ira' ('Over de woede') wijdde.

Maak je niet druk ik ben boos hoor geen woede, boosheid. Mijn boosheid , ik citeer ” Iemand die boos is kan deze woede op een wilde en ongerichte manier uiten, zoals met schreeuwen of slaan” maar dan is er altijd sprake van een rem en sinds mijn NAH ontbreekt deze rem. Dit betekend dat mijn woede ongecontroleerd eruit kan komen, ik sla niet ik scheld, de meest vervelende dingen. En het maakt ook niet uit wie of wat, ik krop het op dus kan iets zijn van een tijdje terug, de situatie op dat moment is dan de druppel.

Terug naar het onderwerp…ben ik boos? Het rijtje genoemd aan het begin van deze blog geeft mij de reden om flink boos te zijn. Weggerukt worden uit je gezin, niet je werk kunnen doen dat je leuk vond, niet meer auto kunnen rijden, afhankelijk zijn van anderen voor sommige dingen, boos? Ik? Woedend ben ik…ik kook van binnen!

Weggerukt worden uit je gezin, de liefde van je leven zien dat die langzaam een ander leven opbouwt, waar jij wel deel vanuit maakt, maar anders… geen partners meer. Maar gelukkig wel als ouder, we hebben een kind samen, we hebben nergens ruzie over…ze laat mij ouder zijn en dit is voor mij erg belangrijk, ouder zijn met beperkingen, het kan…ik maak nog deel uit van zijn leven.

Maar mijn partner ben ik kwijt! Ik ben haar voor zoveel dankbaar…ik gun haar en mijn zoon (onze zoon) een nieuw leven. Maar ik dan? Qua ratio begrijp ik haar wel, maar qua gevoel…ik vind het moeilijk om haar qua gevoel los te laten, we zijn niet op een normale manier uitelkaar gegaan! Ik ben bij haar weggerukt, nog even dacht ik, komt wel weer goed, maar nee! Ik ben anders nu en dat verwacht je niet van een partner. Zij werd steeds meer een verpleegkundige niet een partner. Mijn visie: ouders die een kind hebben en uitelkaar gaan moeten ook nog na die tijd samen, verder. Het kind mag daar nooit de dupe van worden. Dit zal in ons geval nooit gebeuren.

Maar qua gevoel moet ik haar ook loslaten, hoe moeilijk ook, zij heeft dit kunnen doen (denk ik) toen ik revalideerde en ik in Raalte ging wonen. Ik heb hoop gehouden altijd…tevergeefs blijkt nu…dit neem ik haar niet kwalijk, maar die stomme hersenbloeding wel! Dus ben ik niet boos op haar, maar op de hersenbloeding.

Niet kunnen werken, wel willen, maar niet kunnen. Lang gehoopt, veel geprobeerd, gepraat, maar uiteindelijk tot conclusie gekomen dat het niet gaat. Teveel beperkingen…stomme hersenbloeding! Vrijwilligerswerk dan, uiteindelijk moet dat lukken, ondanks mijn beperkingen… niet in mijn “oude” werkveld, maar wel iets wat ik leuk vind. Niks zal zo leuk zijn als het werk dat ik deed, maar ja…je stelt je dingen wat bij, wel door de hersenbloeding, maar ach…je wilt iets nuttigs doen voor de maatschappij, deed ik al, maar wil mij nu ook nuttig voelen. Niet alleen naar een ActiviteitenCentrum  (AC) dat alleen is voor mij niet nuttig genoeg, ik wil het combineren met vrijwilligerswerk als het kan. Voel ik mij nuttig, dit is belangrijk voor mij…nuttig. Niet dat het AC niet nuttig is, maar voor mij niet nuttig genoeg.

Meer afhankelijk nu, dat is moeilijk voor mij. Ik ben altijd onafhankelijk persoon geweest, dingen zelf doen…bij sommige dingen nu kan ik niet meer zelf dus moet ik hulp vragen. Afhankelijk zijn BAH, ik vind het niks, maar ja wat moet je… ik kan niet meer zelf rijden, dus ben ik afhankelijk van de taxi (ben ik toch nog een beetje mobiel). Geen huis meer, kan niet meer op mijzelf wonen…ik heb zorg nodig, hulp soms, kan denk ik wel, maar er komen zoveel dingen bij kijken dan raakt mijn hoofd overvol (1 van de beperkingen van iemand met NAH) en verlies ik het overzicht. Mijn lichaam is anders? Het wordt persoonlijk…te persoonlijk?...dit wel, zie eerdere blogs hiervoor.

Netwerk, ja daar word je ook uitgerukt! Gelukkig had ik een groot netwerk die stuurden mij kaartjes in het ziekenhuis of revalidatiecentrum, kwamen langs… veel aan gehad, steun…bedankt hiervoor. Het netwerk nu? Anders…je raakt mensen kwijt (helaas), er komen mensen bij…sommigen kunnen je zo niet meer zien, anderen blijven juist komen (dat zijn de mensen op wie je kan rekenen). Deze hersenbloeding heeft mij een ding geleerd; hoe groot je netwerk ook is, je leert wel op wie je wel en niet kunt rekenen. “Vriendschap is een illusie” zong een band ooit…daar ben ik het niet mee eens, nooit geweest ook, alleen nu leer je jou echte vrienden wel kennen.

In de buurt waar wij woonden hebben/hadden wij een goed opgebouwde burenkring, toen ik plotseling wegviel…heeft de hele buurt bijgesprongen om te helpen, oppassen, koken, praten, onderhoud aan huis en tuin, je kunt het zo gek niet bedenken zij stonden klaar! Geweldig, super…hoe kan ik hun ooit bedanken?

Niet het hele netwerk is weg, maar het wordt zo wel “geselecteerd”; wie horen er wel in en wie niet…op wie kan ik wel rekenen en op wie niet!

Positieve punten, waarom ik minder boos wordt of ben op mijn hersenbloeding? Noem ze maar, schrijf ik mijn gedachten er over op! Ik zie ze niet, ze zijn er wel, maar ik kan ze niet zien door de waas van mijn boosheid…of wil ik ze niet zien?