NAH is kloten!

Leven met NAH is niet altijd leuk, het is gewoon ronduit kloten! Altijd maar rekening houden met de beperking die ik heb… geen baan, geen vriendin meer (ik bedoel met wie je samenwoont; je leven wilt delen/opbouwen), geen spontaniteit meer, geen….wat wel? Ondanks alles wat je niet meer hebt, is er wat…hoop…er is leven na en met NAH (zoal ik ook in mijn boek vertel)

Ik probeer echt, ondanks mijn beperking, iets te maken van mijn leven! Uit het leven stappen vind ik laf, wel over nagedacht hoor…sorry, maar ik heb zoveel om voor te leven; mijn zoon, mijn ouders, vrienden, de doelen die ik heb! Wat voor voorbeeld geef ik dan aan mijn zoon “het is zwaar, dus geef ik op!” NOOIT! Ik wil een ander voorbeeld geven: ”Nooit opgeven, wat het leven je ook voor tegenslagen op je pad brengt!” ”Niet opgeven, nooit opgeven ook niet als het even tegenzit.”

Ik ga af en toe naar een restaurant, bioscoop, theater of café.  Ik kom in het centrum van Kampen of de winkel, dan zie ik mensen wel kijken en zich afvragen “Hij loopt wel, maar zit in een rolstoel” tja…ik beweeg mijn benen en zo beweeg ik mij voort in de rolstoel, trippelen noemen ze dat…raar gezicht lijkt mij, maar ik gebruik mijn armen niet als ik mij in de rolstoel voortbeweeg. Ik heb genoeg kracht in mijn benen…daar ligt het niet aan, ik zit in de rolstoel omdat geen evenwicht heb wat je bij lopen nodig hebt!

Hoop…hoop doet leven. Ik ga niet meer vooruit…het blijft nu zoals het is, ik moet met deze beperking(en) leren leven. Kleine dingen veranderen nog…kleine stapjes ga ik nog vooruit, maar deze zijn zo klein dat ik ze zelf niet zie of merk. Emotioneel ga ik nog vooruit, lichamelijk blijft het nu stabiel…het stabiliseert zich.

Ik ben blij dat ik weer kan praten, dit heb ik na een lange periode van logopedie tijdens mijn revalidatie weer moeten leren. Ik zou niet weten wat ik moest als ik dit niet kon, niet kunnen praten lijkt mij het ergste wat gebeuren kan, gelukkig is mij het gelukt om dit weer te kunnen. Eerst leren letters uit te spreken, toen werden deze letters woordjes en uiteindelijk werden het zinnen. Ik wist niet dat voor iedereen zo vanzelfsprekend is, praten, zoveel energie en tijd kost om weer te leren…en de techniek erachter het verbaasde mij. Het praten is zo vanzelfsprekend voor iedereen, ook was dat voor mij…net als lopen.

Nu is niets meer vanzelfsprekend voor mij! Lopen, praten, zien of horen niets neem ik voor lief; lopen lukt niet meer, praten heb ik weer geleerd, mijn zicht is steeds beter geworden (van alles zes x zien naar nu ‘vrij’ normaal) en met mijn gehoor is het altijd goed geweest, gelukkig, okay ik ben nu gevoeliger voor geluid…prikkels (heb ik in eerdere blogs beschreven) maar mijn gehoor heb ik altijd gehad. In het ziekenhuis was dit wel moeilijk voor mij; wel alles horen, maar niet praten…je niet kunnen uiten, niet je mening geven…wel in je hoofd, maar het uitspreken lukte niet! Als ik daar weer aan denk, de tijd in het ziekenhuis, wat allemaal hoorde! Meeste weet ik niet meer, maar er was een zuster die schreeuwde een keer “praat dan…zeg wat je bedoeld!” ik kon het niet…ik kon haar wel een schop verkopen en wat ik dacht “Kon ik het maar trut!” zo frustrerend. Met vrienden, familie of kennissen had ik meer geduld…Niet praten…dat kan ik mij niet indenken, praten kost mij nu veel energie en is anders…mijn stem is anders dan voorheen, maar ik kan het weer…gelukkig maar!

Sommige mensen noemen mij een NAH’er met kloten, zo voel ik mij ook ik laat mij niet kisten, maar NAH is soms best kloten! Als je kijkt naar alle dingen/kenmerken die bij NAH horen…denk ik soms “Oh is dat alles?” … maar dan besef je het … JA! Ja dit is alles, maar het is zat hoor. In mijn blog “Wat is NAH” geef ik dit weer, als deze opsomming alles is…valt het best mee toch? Nee hoor als ik dit doorneem is er maar 1 conclusie mogelijk: NAH is kloten!