LUSTRUMJAAR 2013

Mijn lustrum jaar, op 24 januari 2008…vijf jaar terug…veranderde mijn leven in een flits. Van een “gezonde” jongeman werd ik een jongeman met beperking(en)… Rolstoel, afhankelijk, zorg, woonvorm, uitkering, taxi…

Ik wilde iets doe in dit jaar…feestje? Het werd een etentje met mijn dierbaren…Thekla, Thomas en de nieuwe man in haar leven! En ik gaf een boek uit “Mijn leven in stukken”. Bijzonder hoor… een bijzonder jaar met bijzondere gebeurtenissen! Ik wilde dit jaar niet zomaar een jaar maken, voor mij een speciaal maar moeilijk jaar.

2013; een boek, een geboorte, een reünie, een lustrum, afsluiting…

Lustrumjaar, zeker…ik wilde iets doen zodat ik het kon afronden/afsluiten, mijn hersenbloeding is niet om blij van te worden, maar ik kan en wil er niet omheen! Ik wil er aandacht aan schenken, herinneren…feestje? Nee…de hersenbloeding op zich is geen feestje waard, wel het feit dat ik nog leef…het had ook anders kunnen lopen. Dit feit wilde ik niet onopgemerkt voorbij laten gaan, dus een etentje. In Zwolle vond ik een restaurant geheten “Samen”, vond ik toepasselijk. Samen met mijn dierbaren eten, een periode afsluiten…samen…en een nieuw begin maken samen, het gezin (waar ik nog onderdeel van uit maak) is veranderd. Thekla gaat verder met een nieuwe partner…samen…en hij accepteert de situatie, hij is een goede man en ik ben blij dat zij iemand heeft gevonden. Makkelijk is het niet, maar zoals ik al in een eerdere blog schreef…bij echte liefde gun je je partner alles…ook dit! Hiermee bedoel ik ook de afsluiting van iets, bij echte liefde moet je accepteren dat iemand verder gaat…

Een boek…ik heb mijn blog al, maar ik wilde ook dat meer mensen mijn verhalen zouden lezen. Dus werden wat van mijn blogs gebundeld in mijn boek “Mijn leven in stukken”. Met hulp bij het uitbrengen en wat tekstuele aanpassingen kwam hij er, op 21 september 2013 had ik mijn boekpresentatie in een wijkcentrum. Een geweldige middag, geweldige opkomst…ik kwam in krant, mijn boek verkocht goed en ik kwam uit de kosten, het geld dat daarna nog overhield, de nettowinst, ging naar de Hersenstichting, mijn doel met dit boek. Naast de aandacht voor NAH, wilde ik de “winst” schenken aan onderzoek naar hersenbeschadiging van de Hersenstichting.

Waarom die titel “Mijn leven in Stukken”? Mijn leven was ineens stuk…anders, mijn levenslijn was veranderd en een favoriete schrijver van mij, Ronald Giphart, schreef ooit een boek met de titel “Mijn vrouw en andere stukken” dit heeft mij geïnspireerd tot mijn titel. Hij bedoelde ‘stukken’ anders dan ik denk ik, maar okay…het sprak mij aan…het greep mij aan en zo’n titel die dat deed wilde ik ook…

En in Juli van dit jaar gebeurde het, Thomas kreeg een zusje, een nieuw leven. Toen besefte ik mij ineens…haar leven gaat verder, dat van mij ook wel maar dit is anders, nieuw leven, nieuw gezin, nieuwe partner…nieuwe liefde! Niet makkelijk, maar mooi…ik ben nog onderdeel in het leven van Thomas. En zijn zusje…een prachtdame! Maar wat wil je met zo’n moeder, sorry hoor. Ik geef nog veel om haar…liefde roest niet. Het is bij ons anders…ze zal altijd een speciaal plekje hebben in mijn hart, maar het word nooit meer zoals voor mijn hersenbloeding…dat werd nog duidelijker, was het al nu alleen meer, bij de geboorte.

Reünie…op vrijdag 13 september was het zover…de reünie van de MAVO, het examenjaar 1992-1993. Spannend was dit, niet iedereen had mij in een rolstoel gezien, men kende mij nog zonder. Het was leuk om iedereen na zo’n lange tijd weer te zien! Café Groothuis in Emmen was het decor, een uiterst geschikte locatie voor een reünie…gezellig café, ik kwam er voorheen ook wel, maar zoals veel dingen was het een en ander veranderd. De ‘oud’ klasgenoten waren weinig veranderd…iets ouder zeker…wijzer? En ik kon zeggen dat ik qua verandering het van mijn ‘oude’ examengenoten gewonnen heb! Er waren wat mensen en ik vond het erg leuk om daar te zijn en mensen te spreken, alleen moest ik weg…vroeger dan ik dacht, had nog langer willen blijven, meer mensen willen spreken (en zij mij gelukkig) … taxi’s, die afhankelijkheid…verschrikkelijk op zo’n moment! (zie andere blog…Afhankelijkheid = stom)

2013 bijna voorbij! Tijd om na te denken over mijn goede voornemens in het volgende jaar…hoe is het gegaan met de voornemens die had voor dit jaar? Vorig jaar had ik ze niet in een blog beschreven, dus kan ik nu niet over evalueren en mijzelf niet ergens, niet gehaalde voornemens, op afrekenen…dus Voornemens voor 2014… mijn lijstje: (kan ik in december 2014 wel afgerekend worden)

1. Meer op bezoek

2. Sparen

3. Minder zeiken

4. Blog blijven bijhouden

5. Meer lezen

6. Vrijwilligerswerk vinden

7. Nadenken over een tweede boek

8. Vakantie met Thomas en mijn pa

9. Administratie onder- en bijhouden

10. Sport zoeken

11. …

Nog meer? Tips zijn welkom!

Goede voornemens…ook een voornemen van mij, maar dat is voor de toekomst en pin ik niet vast aan 1 jaar; een nieuwe woonlocatie vinden voor mij in Zwolle, dichterbij Thomas. Ik heb het naar mijn zin in Kampen, maar wil in de toekomst toch weer in Zwolle gaan wonen, ook om Thomas de mogelijkheid te geven…in de toekomst…om als hij wat groter is (en zelfstandig kan fietsen) op de fiets naar mij toe te komen. Mogelijkheid bieden, hij moet niets, maar de mogelijkheid bieden is al belangrijk…dat het kan, die gedachte is al belangrijk! Okay…de locatie in Kampen is erg leuk (dichtbij het centrum en de vele voorzieningen) maar de mogelijkheid voor Thomas is een groot voordeel! Ben ik bereid om hiervoor de locatie in Kampen te verruilen voor Zwolle? In dit jaar zet de pluspunten en de minpunten van deze locatie op papier en ik zal mijn wensen voor een nieuwe locatie ook op papier zetten en dan mijn keuze maken!

Afsluiting…dit jaar afsluiten en in 2014 verder…een nieuw jaar, nieuwe kansen, wat zal er van mijn voornemens komen? We weten niet wat het nieuwe jaar me brengt, maar goed dat we het niet van te voren allemaal weten, in december 2007 wist ik ook niet dat op 24 januari 2008 mijn leven compleet zou veranderen…gelukkig maar!

Ik wens iedereen alvast een spetterend 2014 toe.