Mijn leven hing aan een zijden draadje en zonder die
operatie toen, had ik niet meer geleefd… heftig, maar het is waar! Ik kan mij
dit niet voorstellen, dood zijn…er niet meer zijn vreemd. Daar moet niet aan
denken; mijn zoon niet zien opgroeien, mijn ouders niet meer zien, vrienden
missen… Nee ik had genoeg om voor te knokken; mijn leven.
Ook al is het nu, met al mijn overgebleven beperkingen,
anders dan ik mij had voorgesteld…ik had dit niet willen missen! Mijn zoon
groot zien worden, mijn ouders…voor hun is het ook wat; eerst had je een zoon
die ondanks alles ‘gewoon’ was en nu heb je een zoon met flinke beperkingen.
Maar ik zie ze nog…verliefd zijn, met pensioen gaan, genieten van hun kleinzoon,
met mij op pad gaan, vakanties, kerstdiners, etc… Dit had ik niet willen missen
hoor, moeilijk is het en emotioneel. Bij dit soort momenten denk ik wel eens
‘dit had ik kunnen missen’, niet vaak hoor, maar soms wel…
Rekening houden met mijn beperkingen moet ik altijd, mijn
omgeving dus ook. Er moet altijd, mits ik erbij ben, gedacht worden ‘of Emil
zich kan redden’ (roelstoelvriendelijk, draaimogelijkheid, invalidentoilet of
een ruim gewoon toilet(i.v.m. rolstoel)). Hierdoor kan ik veel plekken niet
komen, maar op die plekken waar ik wel kan komen (kroegen, restaurants,
theaters, bioscoopjes, winkels, huizen…etc), kom ik dan ook vaker. Rekening
houden met mijn beperkingen maakt dat ergens rustig kan zijn en meer geniet,
zonder mij druk te maken om de omstandigheden of deze wel aan mijn beperkingen
voldoen. Maakt mij veel rustiger…in mijn hoofd en in mijn gedrag (beter
concentreren, meer energie). Veel om rekening mee te houden… ook bij vakanties,
hierover schreef ik in eerdere blogs.
Rekening houden met mijn beperkingen…soms betrap ik mij er
op dat ik ergens niet naar toe ga ondanks dat ik wel zou kunnen, soms heb ik
geen om te vragen mijn beperkingen mee te nemen of dat ik anderen niet tot last
wil zijn. De beperkingen van mij beperken mij dan, soms schaam ik mij hiervoor;
telkens rekening houden met mij ‘die lastige Emil’. De beperkingen beperken je
weldegelijk! Veel panden of gebouwen zijn niet berekend voor mensen met een
beperking, dus kom ik er niet binnen…
Ik was een keertje in de free record shop (toen bestond deze
nog in Kampen) ik wilde ff draaien, maar het was zo smal…en daar gingen de cd’s
en rek, KABOEM! Sorry zei ik, gelukkig gaf de winkelier mij begrip en toen zei hij:
”Ja, helaas, onze winkel is niet gemaakt voor rolstoelgebruikers dus geen
sorry, van mijn kant sorry” Dit hoor je
niet vaak, meestal hoor je “Stomkop” of “kun je niet uit je doppen kijken?””, “Dat
wordt dokken…” Begrip krijg je niet vaak
en door mijn andere beperking heb ik een kort lontje dus geef ik de winkelier
vaak de wind van voren in plaats van
geld… Jammer dan, denk ik vaak, moeten ze maar rekening houden met de beperkte
medemens! Dat gebeurt niet vaak, maar
als het wel gebeurt zeg ik het ook wel hoor, soms geef ik dan een complimentje…
Mooi geschreven
BeantwoordenVerwijderen