A dissapointing life?

Mijn vorige blog ging over ‘lust for life’ en daar hoort dit onderwerp bij…mijn omgang met teleurstelling. En daar het ik er veel van gehad, maar mijn levenslust hielp mij om deze teleurstellingen te verwerken en er mee om te gaan en het een plaats te geven in dit ‘tweede’ leven.

Teleurstellingen genoeg heb ik gekend; gezin kwijt, huis kwijt, werk weg…weg zelfstandigheid! Door mijn hersenbloeding heb ik veel verloren…ik had een leven opgebouwd met vallen en opstaan, heb ik fouten gemaakt…zeker, maar dit hoort erbij, je leert van die fouten en daar bouw je verder op. Maar 1 seconde en alles wat ik opgebouwd had was weg! Dat is een enorme teleurstelling!

Maar toch heb ik het een plaats kunnen geven. Hoe? Dat wil ik proberen uit te leggen in deze blog.

Alles in 1 seconde kwijt zijn wat je hebt opgebouwd…de eerde weken had er geen weet van, ik lag in een coma; ik werd slapende gehouden om na een heftige levensreddende operatie, mijn hersenen rust te geven. Ik heb van alles gezien (ik bespaar je details)  en ik geloof niet meer in het feit dat mensen in coma niks horen…echt ik hoorde echt wel dingen toen ik daar lag…levenloos, overgeleverd aan doctoren, en verpleging die mij verzorgden en samen met mijn familie beslissingen moesten nemen over mijn doen en laten, mijn lot in hun handen…je kunt niet anders

Ik kon niets meer en ik 17 weken niet gepraat, ik kon het niet meer, ik hoorde alles en wilde wat zeggen, maar lukte gewoon niet. Heel erg kloten was dit, in eerste instantie blijf je proberen, maar op een gegeven moment besef je dat het niet wil…nu niet, straks wel weer dacht ik nog en nu praat ik weer, anders maar toch. De tijd dat ik niet kon praten, waren mijn gedachten vol aan het werk…ik dacht veel na over wat mij nu overkwam, deze ‘denk-periode’ gaf mij de ruimte om het te verwerken en alles een plek te geven. Ik kon wel schreeuwen, maar dat wilde niet. In eerste instantie wilde ik schreeuwen ‘aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah’ maar helaas, ik dacht dan schrijf ik het op, maar dat lukte ook niet, het enige dat ik kon was krassen…je weet wat en hoe maar je lichaam werkt niet mee. En de medicatie die ik kreeg, maakte mij moe, dus sliep ik veel ook omdat mijn hersenen de rust nodig had om te herstellen wat kon…

Het schrijven is ondanks de aandacht hiervoor tijdens de revalidatie, niet meer goed gekomen helaas een teleurstelling, maar gelukkig kan ik weer praten en het schrijven doe ik nu via de pc, een handtekening zetten lukt wel…maar hele zinnen? Nee, het kost zoveel energie en dat kan ik beter elders voor gebruiken. Dus om het een plaats te geven heb geaccepteerd dat ik ‘normaal’ schrijven niet meer kan, maar wel digitaal….omgaan met teleurstellingen is niet vervangen, maar accepteren dat iets niet meer werkt op de ‘normale’ manier en het anders gaan doen!
Net als praten, ik heb het weer moeten leren…begint bij ademhaling, dan letters, dan woordjes en deze worden zinnen tot ik weer een gesprek kon voeren. Het koste mij veel moeite en het duurde ff, maar nu praat ik weer. Anders, niet meer als voorheen…het automatisme is er af en ik moet er bij nadenken en het kost nog de nodige energie, maar ik kan het weer. Accepteren dat het niet meer op de normale manier kan…omgaan met de teleurstelling…

Lopen…ook een teleurstelling dat dit niet gaat, ik zit nu in een rolstoel, ben blij dat het er is maar echt, soms vervloek in het K..ding. ik wil gewoon weer lopen, meer mobiliteit ook, flexibeler. Als je naar een feest gaat als rolstoeler of als ‘loper’  is echt een wereld van verschil!  Als ik mensen zie lopen dan bekruipt mij soms het gevoel ‘kon ik dat nog maar’ of ‘als jullie dat niet meer kunnen, stel je eens voor’, mensen denken er niet bij na…lopen is gewoon, het hoort er bij, maar kun je het niet meer? … Dansen…tja, heb je lopen voor nodig, coördinatie ook en dit zijn nou net dingen die bij mij missen. Lopen kan niet meer en coördinatie…mijn evenwicht is erg aangetast, balans is weg, waardoor het ritmegevoel er niet meer is en dit heb je bij dansen wel nodig. Als ik nu bij muziek beweeg, beweeg ik met mijn hoofd.

Het besef dat ik niet dagelijks bij mijn kind ben is een grote teleurstelling. Ik heb menig traantje om gelaten. Maar ik het beter voor hem zo, moeilijk, maar zo zie ik het. Hij groeit op in een ‘normaal’ gezin, zonder beperkingen, nou ja zonder iemand met beperkingen. Het is zo gelopen, gezamenlijk als ouders deze moeilijke beslissing genomen. Ik kom daar elke week nog en ik kan het erg goed met ze vinden…krijg nu kippenvel…mooi is dit. Op deze manier ben ik toch bij zijn leven betrokken, niet dagelijks, niet alleen alimentair, maar ook betrekken ze mij waar kan bij beslissingen omtrent hem.

Mijn lichaam veranderd, nu ik boven de veertig ben en minder beweeg (omdat ik dat k..ding zit) vliegen de kilo’s eraan. Moet anders eten, tja…afwisselender, ben bezig om via mijn vrijwilligerswerk te gaan sporten en ik moet meer gaan fietsen ook, biertjes minderen, alcohol in combinatie met zoetigheid of hartigheidjes (snacks) minderen, maar stoppen niet!  Ik krijg zelfs een buikje, broeken strakker zitten, T-shirts of truien verdekken niet alles meer…teleurstellend voor een ijdeltuit als ik! Ik wil mijn levensvreugde die hierdoor heb niet opgeven, ik ben een levensgenieter en dit blijf ik hoor! Ik heb al teveel op moeten geven en dit niet ook nog eens! Maar toch wil ik gaan werken aan dat buikje met die ‘lovehandles’… hihi

Dus teleurstellingen zijn er voor mij genoeg geweest de afgelopen jaren en nu nog. Mijn motto is om veel dingen te accepteren, ik accepteer niet dat ik plotseling hersenletsel kreeg, maar wel veel wat erna kwam. Het is zoals het is, je kunt er weinig aan veranderen, accepteren en doorgaan. Dat voorkomt teleurstellingen!

Teleurstellingenlijst:

1.      Niet vaak genoeg mijn zoon zien

2.      Niet kunnen lopen

3.      Weinig/minder energie

4.      Weinig intimiteit

5.      Weinig/geen seks

6.      Minder goed praten

7.      Afhankelijkheid

8.      Geen baan

9.      Niet autorijden

10.  Niet zelf koken

11.  Niet op mijzelf wonen

12.  Lichaam veranderd

13.  Geen liefdesrelatie