I AM BACK BABY

 

23 september schreef ik mijn laatste blog…veel is gebeurd tussen toen 23 september 2023 en nu 24 oktober 2024. Jezus wat is er veel gebeurd, even een lijst(je): verhuist, Thomas afgestudeerd mbo’er, 15 kilo erbij (WTF), nieuwe collega bij Vogellanden (mijn nieuwe leidinggevende maar ook meer collega), sporten twee keer per week, zelf koken, tatoeages, leukste weekend ooit gehad, oorlog Oekraïne, oorlog Gaza, Trump, de grote eikel, weer herkozen als president van USA (= domste president ever), gezeik met het CAK (what is new?), intimiteit, nieuwe muziek en oude muziek, twee verkiezingen (volgende week 2^e).

 Teveel om op te noemen in een lijst(je), maar ik schrijf deze blog weer omdat ik dacht dat ik er klaar mee was, niet dus. Schrijven geeft rust in mijn hoofd, ‘van je afschrijven helpt de mind’ en deze bewering is waar! Niet dat ik de afgelopen jaren onrustig ben geweest, zeker niet hoor; muziek heb ik nog om mijn emoties te kanaliseren, nieuwe therapie die mij rust brengt (BSR therapie), praten met vrienden, zelf koken geeft mij rust, maar er ontbrak iets! Mijn gedachten omzetten in woorden, mijn hersenspinsels op papier zetten…dat miste, maar nu mogen jullie weer mijn hersenspinsel, hoe persoonlijk ook, weer lezen!

 Verhuist…tja van het kleine, rustige, overzichtelijke en gemoedelijke Kampen naar het grote, onrustige, onoverzichtelijke en stijve Zwolle. Maar is wel de stad waar ik mijn eigen leven op heb gebouwd tot die ene dag in januari 2008. De stad waar mijn zoon geboren is en woont, opgroeit, de liefde van zijn leven ontmoet (I hope so) en een leven op aan het bouwen is! En ik ben erbij; in dezelfde stad! Hij woont dichtbij de woonlocatie waarin ik woon, hij kan langskomen wanneer hij wil (altijd een goede maaltijd krijgen zoals hij het zegt) en dit doet mij deugt!

Maar 13 jaar heb ik gewoond in Kampen; een netwerk opgebouwd, vrienden gemaakt een leven ‘weer’ opgebouwd na die beruchte gebeurtenis in januari 2008. Een eigen ‘nieuw’ leven. En dit opgeven is mij zwaarder gebleken dan gedacht.

 Dit betekend niet dat ik niet blij ben dat ik deze stap gezet heb, of eigenlijk ‘verplicht’ ben deze stap te maken door de keuze van SICG. Zij kozen om de locatie in Kampen te sluiten en de huidige locatie in Zwolle nieuw te bouwen; op de plek waar de locatie ‘de Koppels’ stond, deze af te breken en een gloednieuw grote woonlocatie te bouwen voor 105 bewoners en deze locatie weer de originele naam te geven: de Koppels. Weet je waar de naam voor staat? Verbinding maken met de buurt waarin het zich bevind…koppeling, verbinden…de Koppels. Snap jij het? Niet dat hier koppels wonen, maar verbinden; nou ik zie weinig van deze ‘voorgenomen’ koppeling met buurt. Leuk bedacht hoor InteraktContour, maar voeg het woord bij de daad!

Ik vind het te groot, te veel bewoners, te veel medewerkers! Er hier nog niet eens verbinding onderling laat staan met de buurt. Ik woon hier goed, doe mijn eigen ding, maar ben hier gewoon Emil van 303…niets meer niets minder. De enige verbinding hier, als je er al van spreekt, is de internetverbinding! Maar goed ikzelf doe ook niets aan verbinding hier, als je wilt kun hier ‘anoniem’ zijn, een nummer, 303. Koppeling of verbinding? Yeah right!

 

Als we het toch hebben over verbinding, wil ik even hebben over iets anders uit mijn lijst(je); mijn leukste weekend dat ik ooit heb gehad sinds die fatale dag in januari 2008: Eindhoven juli 2024…

Eigenlijk begon deze ‘verbinding’ al in 2004, ja 20 jaar eerder al. Ik was voor mijn werk een congres over Europees jeugdnetwerk aan het bijwonen in Ancona, Italië… daar legde ik mijn eerste ‘verbinding’ met haar; Noemie. We raakten aan de praat, vonden verbinding in onze passie voor muziek, onze relaties, werk en politiek. Geen verliefdheid hoor, maar ‘verbinding’  op intellectueel en muzikaal niveau! De verliefdheid kwam pas in Eindhoven, ja na 20 jaar!

Wij hadden allebei een vaste relatie; ik in Zwolle, zij in Milaan. Daar woonde ze toen voor haar werk, zij is zelf Française, dus geen Italiaanse…maar zoals ze zelf zei “I m a European women” We hebben veel gepraat over onze gezamenlijke voorliefde en passie voor muziek; m.n. the Doors, Jim Morrison en ook PJ Harvey. Ook hebben we veel gesproken over relaties, man-vrouw verhoudingen, Europa en politiek. Waar het congres over ging en wat daar besproken is, kan ik mij nauwelijks herinneren, maar er was een ‘verbinding’ een connectie gemaakt! En deze consumeerden we toen niet; ja door praten, maar de ‘echte’ connectie/verbinding consumeerden we 20 jaar later, in Eindhoven…en hoe!

Hotel geboekt voor het weekend in hartje Eindhoven, taxi geregeld om er te komen. Zij woonde inmiddels in Brussel voor haar werk bij de Europe Commissie, dus Eindhoven was ons ‘midden’. En ons middelpunt werd het! Na 20 jaar, ondanks de komst van kinderen en verbroken relaties in haar leven en mijn turbulente leven (doelend op de gebeurtenis in januari 2008 en alles wat daar op volgde) en de komst van Thomas, was er nog sprake van de ‘echte’ connectie/verbinding. En dit werd meteen duidelijk toen we elkaar zagen in onze hotelkamer! Die eerste omhelzing, de eerste zoen…alles, maar echt alles van de afgelopen 20 jaar was weg! Wij twee waren de enigen op dat moment.

Ik voelde mij intens gelukkig, weer een mens, een man…helemaal ’s avonds; toen we na een lange stadswandeling (zij dan en ik rollend, hihi) in bed belanden op onze hotelkamer en voor het eerst de liefde bedreven (en niet de laatste keer dat weekend)! Mijn handicap/beperking was even weg…tot het moment dat ik even moest toiletteren…o ja rolstoel…jezus…kutding! Maar bezochten musea, luisterden muziek, aten en dronken wat, maar we hadden vooral oog voor elkaar! Wij waren de wereld, het middelpunt, veel seks, goede langdurige seks, veel lachen samen, mijn beperking normaliseren! Geweldig dit, maar weekenden duren veel te kort…we waren echt verliefd in dat weekend in Eindhoven! Maar toen kwam mijn taxi zondag en gingen we ieder weer naar ons dagelijkse leven. Zij naar Brussel, naar haar kinderen en haar co-ouderschap en ik onderweg naar mijn leventje als beperkte medemens wonende in het ‘gesticht’ de Koppels.

Toen kwam het liefdesverdriet… een relatie op afstand met kinderen in beeld is gedoemd te mislukken! We hadden veel app contact en waren smoorverliefd, maar er lagen vele beren op ons pad. Om een lang verhaal kort te maken; zij ontmoete een ander dichterbij, goed voor de kinderen en de moeite waard om een nieuw leven mee op te bouwen. Niet dat ik dit niet kon zijn, maar dat lag veel moeilijker zoals wij bespraken. En toen kwam het er uit ‘voel niets meer voor je’. Ondanks mijn begrip voor deze keuze van haar, kwam het heel hard aan bij mij! BAM liefdesverdriet!

 

Door dit heftige gebeuren, wat zowel positief als negatief is (qua gevoelens), wist ik wel ‘oh deze gevoelens heb ik nog’. I am alive…I’m still human!  Dit heftige gevoel…deze liefdesverdriet komt bij extra hard binnen; want direct kwam een besef bij mij dat ik naar alle waarschijnlijk nooit meer mee ga maken! Of ik moet ervoor gaan betalen! Dan heb je het fysieke, maar zonder het gevoel, zonder de verbinding. En dit besef maakte mijn liefdesverdriet alleen maar sterker! Jezus wat voelde dit kut zeg… Geen kut voelen, maar je kut voelen.

 Mijn lijst(je)…15 kilo erbij (WTF?) heeft met het mijn kutgevoel te maken, niet alle kilo’s, maar toch zeker wat. Want dit was een heftig gevoel en greep muziek aan om dit gevoel te kanaliseren, maar ook drank en eten…Deze patronen, ze zijn er nu helaas, wil ik doorbreken door sporten, gesprekken gedragswetenschapper, eetpatroon aanpassen en hoop met dit het te gaan doorbreken! Ik wil wel hulp, diëtist  geloof ik niet in, wel verwijzing gekregen, maar ga zelf via mijn zorgverzekering iets zoeken; wat bij mij past heeft meer kans van slagen!