Doorgaan naar hoofdcontent

GEZEIK!

Ieder jaar hetzelfde…CAK, ( = Centraal Administratie Kantoor). Ze regelen heel veel, zo ook moet ik via hun een eigen bijdrage betalen voor de zorg die ik ontvang…dat berekenen ze ieder jaar. Er is een hoge- en een lage eigen bijdrage…voor de lage eigen bijdrage kom je in aanmerking als ik bewijs dat ik in het levensonderhoud voorzie van mijn zoon (1 van de voorwaarden). Er veranderd ieder jaar niks, maar ieder jaar moet ik weer bewijzen dat ik dat doe, middels rekeningafschriften en notaris akten…Gezeik…Bureaucratie in optima forma, eerst val ik in de hoge eigen bijdrage om vervolgens, na mijn bewijs, te concluderen dat ik toch in de lage eigen bijdrage val! Gevolg: veel papierwerk, stress, gezeik…dit is nu Nederland!



Controleverlies is ook gezeik!

Ik hou er niet van als ik geen controle heb, nooit leuk gevonden ook, maar nu moet ik accepteren dat ik nu over vele dingen zelf geen controle meer heb! En dat is niet leuk kan ik je zeggen…en dit is nog maar een understatement…het is gewoon fokking moeilijk!
Om het over gezeik te hebben, ben ik klaar met zeiken, uitgedruppeld…mijn plasser afgeklopt…doe ik mijn broek omhoog, nog gedruppel…gezeik! Dat heb ik dan niet onder controle, gebeurd niet vaak gelukkig, maar als het dan gebeurd…gezeik noem ik dit! Nog iets, heel anders, maar ook controleverlies…drinken. Een gewoon glas kan ik niet vasthouden…trillingen, morsen…dan maar een ‘speciale’ drinkbeker. Altijd die stomme beker, bier met een rietje…alles met een rietje drinken is zo’n gezeik, maar zonder? Iets is beter dan niets…



Afkortingen…AWBZ, WIA, CIZ, CAK, WMO, UWV, etc…gezeik! Al deze afkortingen…ik ken ze, ik heb ermee te maken. De instanties met wie ik nu maken heb, het lijkt wel een oerwoud…gelukkig weet ik de weg. Eerder werkte ik in de Jeugdzorg, had je ook met veel instanties te maken, toen zei een cliënt wel eens “Het is net een oerwoud”, toen begreep ik het wel, maar nu snap ik het ook en ik ondervind het…juist daarom snap ik het nu. Toen vond ik het gezeik, nu ondervind ik dit gezeik zelf!
Controleverlies…niet meer ‘gewone’ dingen kunnen doen; geen pen vasthouden op de juiste manier, of vork, lepel, mes…geen fijne motoriek meer dan heb je ook veel minder of geen controle meer. Iets van de grond pakken dat gevallen is (papier, cd of bedenk maar wat) gaat niet meer, ja gaat nog maar niet meer goed omdat ik de fijne motoriek mis! En dat vind ik ook gezeik! Het is zo, maar het is en blijft gezeik! Bij alles waar je fijne motoriek nodig bent, is voor mij weg, ik kan het niet meer…ik heb nog mijn grove motoriek, maar daar kun je dingen niet mee doe waarbij je fijne motoriek nodig hebt; zoal schrijven, typen (kan nog, maar met 1 vinger), klussen, etc…bedenk maar wat! Ik leef ermee, ik ben er zo klaar mee…allemaal gezeik!




Als er iets is wat ik de afgelopen jaren geleerd heb is dat je nooit moet opgeven! Hoeveel gezeik ze ook over je heen gooien, met hoeveel gezeik je ook te maken krijgt. Geef niet op! Of zoals Theo Maassen zegt ”Zemaken mij de pis niet lauw!” Het liedje gaat ergens anders over, maar voor mij geeft dit aan dat je niet op moet geven. Carnaval is naar mijn mening ook gezeik!

Reacties

  1. Potverdikke Emil! Al je blogs gelezen nadat je vanmiddag de link stuurde. Bewondering voor de manier waarop je je gevoel deelt en zaken bespreekbaar maakt. Maar wat ik me nog van vroeger herinner had je toen ook je woordje klaar! Ik houd je blogs in de gaten. Grtz

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Echte Liefde?

Bij   echte liefde kun je elkaar laten gaan, zonder ruzie… En dat hebben Thekla en ik gedaan, ze heeft een andere partner gekregen..   De hersenbloeding die ik heb gehad heeft er voor gezorgd dat wij geen volwaardige partners meer zijn. Ik ben zeker niet boos op haar, ik ben meer boos op die hersenbloeding. Ik neem haar niets kwalijk, we delen het mooiste dat er is…een kind. Thekla weet dat ik altijd van haar zal houden. Thomas is het bewijs van onze liefde.   Als dat ventje er niet was geweest, was het allemaal anders gelopen. Hij verbind ons…voor altijd en daar zijn wij blij om…echte liefde dus. Bij echte liefde geef je elkaar ruimte…ik woon in Kampen, zij in Zwolle…ruimte genoeg dacht ik zo, maar ik bedoel het   anders. Ruimte om haar eigen leven te leiden, hoe moeilijk dat voor mij ook is. Ruimte om anderen te ontmoeten.   Liefde gaat verder dan samen zijn, samen wonen, samen verplichtingen aan gaan, muzieksmaak, literatuursmaak, vakanties, etc. Liefde is een gevoel, een gevoel va

PLANKENKOORTS?

  Clown? Jezelf voor schut zetten? Okay ik schijt zeven kleuren in mijn broek!   Een zaadje dat ik in 2020 plantte, groeide uit tot een echte plant! Na een in 2020 een online meeting over bewustwording en inclusie, had ik idee over hoe het bewustwordingsproces bij mij werkt; door middel van muziek, kunst, lezen en theater (= het zaadje) ik besprak mijn idee toen met iemand die ook in mijn inclusie kringetje zit over het feit dat door middel van een theatervoorstelling dit bewustwordingsproces over inclusie en het leven met een beperking vergroot en versnelt kan worden…ik had zelfs al een naam: De Inclusionist. En van het een kwam het ander…het balletje rolde en was niet meer te stoppen. In 2023 komt mijn zaadje tot groei! In 2023 ga ik samen met een professionele acteur mijn theatervoorstelling spelen, a.d.h.v. mijn verhaal het publiek bewust laten worden hoe het is om te leven met een beperking of iemand in je directe omgeving met een beperking te hebben. Meedoen en een inclusie

HJERNESKADE

Februari 1 Februari…Vandaag naar Zwolle, mijn zonnetje zien, eigenlijk zonnetjes, want ik kan het met hun allemaal prima vinden, maar mijn zoon is echt mijn zonnetje. De dochter van hun, zijn zusje, is ook een zonnetje, maar hun zonnetje, zij laat mijn dag wel stralen, maar niet zo als mijn zoon (ook normaal). Puberen dat doet hij, ik maak hem maar 1 x in de week mee dus ik merk het niet zo veel, maar soms zie je echt puber-gedrag. En dit is zeker niet erg, wat ik wel erg vind is dat ik hem maar eens per week zie, zou ik wel meer willen, maar hoe? 2 Februari… Vanmorgen visite van een lieve vriendin die ik 4 jaar geleden bij ‘toeval’ in de Isala ziekenhuis met spoed (midden in bevalling)   tegenkwam. Gelijk kwamen bij mij herinneringen naar boven van ons bij de Studentenvereniging, bier zuipend, lachend en zingend! Eigenlijk vond ik haar toen wel leuk, stiekem, niet naar gehandeld want ik werd in die tijd verstandig. Ik was in die tijd verzot op mijn ex nu en zij had zo