UTOPIA

Dit is een erg persoonlijke blog, maar wil dat iedereen bewust is dat sommige dingen mij moeite kosten.

Heeft niet te maken met het gelijknamige reality programma dat op tv is, maar heeft betrekking op mijn ‘droomwereld’. De betekenis:

Utopia is de schets van een ideale samenleving die de bestaande maatschappij tot voorbeeld dient te strekken. Het is dus een beschrijving van de slechts in fantasie van de auteur bestaande ideale vorm van een maatschappij.

Het doel van utopia is de nadelen van de bestaande maatschappij aan te tonen. In 1516 verscheen Thomas More’s staatsroman ‘Libellus vere aureus de optimo reipublicae statu deque nova insula Utopiae’. Dit ging over de beste staatstoestand en over het nieuwe eiland Utopia. In Utopia bestaat een zesurige werkdag waarbij allen moeten werken en er geen overtollige luxe wordt gefabriceerd. Ook liggen alle producten in de warenhuizen opgeslagen, waar iedere huisvader ongestoord de levensbehoeften van zijn gezin kan komen weghalen. Reeds twee millennia eerder ontwierpen Faleas en Plato de ideale toekomstmaatschappijen. In de zeventiende eeuw werd er door vrij wat utopisten gepubliceerd. De voornaamste utopist uit de achttiende eeuw is Morelly. De eerste helft van de negentiende eeuw was de bloeitijd van het utopisch socialisme. Er werden toen onder andere door Cabet, Owen, alsmede door volgelingen van Fourier en Saint Simon koloniën gesticht teneinde de utopia te verwezenlijken.

Voor mij, een onwerkelijkheid, het onbereikbare…misschien lijkt het woord veel op utopie en denk ik daar aan. Maar dan nog…

Wat ik zal moeten accepteren is dat ik, hoe graag ik ook wil, beter een liefdespartner te krijgen uit mijn hoofd moet zetten. Mijn utopia, een utopie, ik wil zo graag…misschien wel te graag, een partner weer. Niet samenwonen maar leuke dingen doen en…

De Kik zong er al over “ik ben verliefd op een plaatje…” dit plaatje zit in mijn hoofd…een vriendin! Wil ik wel, maar ja die fokking rolstoel. Belemmerend ding als je wilt versieren, flirten gaat nog, gesprek wel, maar dan…beperkingen. Ik moet het uit mijn hoofd zetten…het zal wel zo zijn dat ik nooit meer een vrouwelijk lichaam naakt ‘live’ zal zien…ik moet het halen uit magazines, tv en ?

Het is niet het belangrijkste, maar is het er niet dan mis je het verschrikkelijk! Ik schreef er al over in mijn blog “heethoofd”, ik schaam mij er niet voor, iedereen denkt het IK zeg het! Schrijf erover, praat…noem het taboedoorbrekend, maar dit zijn mijn gevoelens en deze wil ik met jullie delen, misschien erg persoonlijk, maar what the fuck! Ik ben toch al beperkt ik heb niets meer te verliezen!

Mijn zoon om wie ik heel veel geef…ik ben vader, maar ook zo mijn behoeften en de liefde voor hem haal ik veel uit. Maar toch is het niet genoeg, iemand hebben die ondanks mijn beperkingen mij lief heeft, iemand met wie ik alles kan delen…geen vriendschap, maar meer. Maar hij ziet bij andere ouders, hoe het ook kan en dit gun ik mijzelf ook; een partner met wie je lief en leed deelt! Ik wil niet dat hij mij raar vind, het zijn volwassen zaken, maar toch… Als het niet voor de hand ligt, je er veel moeite voor moet doen, wordt het verlangen er naar groter denk ik. Liefde, aandacht, tederheid en met iemand iets delen het is lastig voor mij, kost meer moeite. Niet lastig, maar mijn rolstoel werkt dan belemmerend naar mijn mening.

Ben ik raar als ik daar naar verlang, smacht…gek eigenlijk… Eerst kon ik nog alles, was ik ‘normaal’ verlangde ik er niet naar, maar nu… de Dijk zong er al eens over “Als ze er niet is…”

De rest van mijn leven alleen, geen rekening houden met iemand, mijn eigen dingen doen, lekker op mijzelf…lekker, heerlijk die eenzaamheid! Zielig? Ik? Ik ga nu echt niet in een slachtofferrol zitten…dat weiger ik, maar die eenzaamheid soms ook niet! Verdriet delen; in je eentje huilen is niet leuk hoor…soms ben ik zo boos, zo onredelijk, dan ben ik niet rustig te krijgen…ja muziek helpt, ook op die momenten wil ik niet alleen op mijn muziek terugvallen, maar ik wil graag dan ook op iemand terug kunnen vallen. Iemand die mij dan rustig maakt, mij troost…

Ik denk dat iedereen soms dit gevoel wel heeft, maar voor mij extra moeilijk door die fokking rolstoel. Een vriendin van mij zei een keer: ”Stel je niet hoge eisen aan een partner?” Ze zette mij aan het denken…moet ik mijn eisen bijstellen of niet? Nee dat denk ik niet, op z’n minst bijschaven, maar niet bijstellen!

Ik wil niet de rest van mijn leven alleen zijn…ik wil een partner of leef ik dan in mijn droomwereld, mijn utopia?