Langs het voetbalveld staan om hem aan te moedigen op zaterdag,
boodschapjes halen, even het centrum van Zwolle in en overleggen of er iets op
tv komt of gaan we een filmpje huren?
Niemand kan de tijd terugdraaien…ook al zou je het soms
willen. Het gaat/kan niet, helaas… Zou ik het willen? Ja en nee, dubbel
toch…als het niet gebeurd was zou ik vele mensen niet hebben leren kennen, geen
boek geschreven, Kampen niet zo goed leren kennen, mijn zoon nooit kunnen leren
om niet op te geven (wat ook op je pad komt)…zo kan ik nog veel bedenken, ik
ben vast iets vergeten…dat heb je met hersenletsel soms (vergeet je weer wat).
Ook soms lekker als excuus te gebruiken “oeps vergeten…hersenletsel…”
(grijns…hihi)
Eten in een restaurant, samen…bestek vasthouden. Niet gek aangekeken
worden als je de bestelling doet…”wie rijd er terug?” dan zeg ik “ik wel hoor” Thuis
gekomen breng ik Thomas naar bed, stop hem in, geef hem een kus en loop de trap
af naar beneden…oh…de benen even op de bank, ik krijg een pilsje, nog even
buizen en dan naar boven om samen in bed te kruipen en slapen…
Zeker wil ik ook wel, de tijd terugdraaien, maar wat dan?
Alles terugdraaien? Weer mijn leventje oppakken? Doe ik nu ook, alleen ik heb
nu een beperking…okay er zijn wat dingetjes veranderd; geen werk, geen relatie
meer, geen meerdere dingen. Ik kan mij wel concentreren op de dingen die er
niet meer zijn, maar ik kan mij ook concentreren op de dingen die er nog wel
zijn…
Ik leef nog, zie mijn zoon opgroeien een we hebben erg goed
contact…nog contact met familie, zie ze nog regelmatig (niet meer zoveel als ik
wil, maar ik zie ze), mijn ouders…de lieverds…ik zie/spreek ze nog
regelmatig…gaan dagjes weg, op vakantie, bij elkaar op bezoek. Mijn ouders…je
hebt alles voor je kind over, dat snap ik nu…
Hem naar school brengen, met de auto of fietsend… de route leren en hem
alleen laten fietsen naar school…het word al een hele vent. Hem dit leren, waar
op te letten tijdens de route, dit vertel ik hem..
Ik zie mijn zoon niet zo vaak als ik zou willen, ik kan ook
niet alles meer doen…ik zie hem nog iedere week, gewoon er zijn, hem zien is
voor mij geweldig! Ik zou wel meer willen, maar ja…die stomme coördinatieproblemen
en die fucking rolstoel…sorry voor dat woord, maar soms voel ik het zo, dit
maakt mij soms verdrietig, maar dan kijken in zijn ogen en zie zijn koppie en
weg is het verdriet!
Reacties
Een reactie posten