ALS, ALS, ALS...!

Iedereen denkt wel eens aan het onmogelijke, ik ook…soms denk ik “was het maar nooit gebeurt, wat dan?” Dit kan niet, maar zonder dat ik er depri van word, denk ik wel eens…als de hersenbloeding nooit gebeurd was, hoe had mijn leven er dan uitgezien? Daar gaat deze blog over; mijn ideeën, mijn bedenksels…het kan niet, maar soms bekruipt mij de gedachte…

Donderdag 24 januari 2008...het was een doodnormale dag,  ik stapte onder douche zoals ik altijd deed voor ik naar mijn werk ging (zo begon ik mijn blog “de dag dat mijn leven veranderde”)…nu mijn hersenspinsel:

Klaar met douchen…aankleden, kijken hoe het Thomas gaat, Thekla een kus geven, ontbijten en dan in de auto naar mijn werk…

Geen ambulance, geen ziekenhuis opname, geen operaties, geen revalidatie, geen rolstoel. Thuis wonen, autorijden, koken, werken, een “normaal” leventje. Geen zorg nodig, geen indicatie…gewoon Thomas zien opgroeien, zijn verjaardagen gewoon vieren…nog samenwonen. Zelf dingen kunnen doen, gewoon praten, goede “normale” coördinatie.

Lopen…och, gewoon kunnen lopen, ik droom er wel eens over dat ik dit nog kan, net als anderen wel eens over kunnen vliegen dromen (deed ik voor dit ook). Heerlijk lijkt mij dat lopen…het kunnen…gewoon weer gaan en staan waar ik maar wil, zonder rekening te houden met mijn rolstoel!

Werken…met de auto naar mijn werk…aangekomen loop ik naar mijn bureau, ga zitten, check mijn email, pak koffie, rook een sigaretje, praat met de inmiddels aangekomen collega’s, begroet ze en heb mijn eerste afspraken. Thuisgekomen van een werkdag…ga ik koken, Thekla heeft Thomas opgehaald van het dagverblijf en we eten met ons 3tjes…gehaktballen, aardappelen en spruiten…heerlijk. Na het eten…Thomas in bad, nog even tv kijken en dan gaat hij onder de wol…Thekla heeft inmiddels afgeruimd, alles in de vaatwasser gezet, keuken opgeruimd en schoongemaakt en maakt voor mij een bakkie pleur en voor haarzelf een kopje thee…op de bank, tv aan en de avond is voor ons, morgen weer een dag!

Wel raar hoor om erover te denken, het is nu eenmaal wel gebeurd. Soms heb ik deze hersenspinsels, mag best…het is fictie, Marco Borsato zong ooit “De meeste dromen zijn bedrog” deze droom zeker, dromen mag toch…fantaseren ook wel.

Badmintonnen zoals iedere donderdagavond…sporten, mijn uitlaadklep, heerlijk! In iedere slag en smash kan mijn energie kwijt, niet leuk voor de tegenstander…maar voor mij prima! Na het zweten op het veld een heerlijk sigaretje en een pilsje, niet sportief maar ach…gesprekken met de anderen van de sportievelingen, lachen en dan weer in de auto naar huis…morgen weer een dag.

Gewoon leven, zoals nu ook maar dan zonder alle beperkingen die ik nu heb… En wat is “gewoon”? Tja, ‘gewoon’, ‘normaal’…leven zoals ieder ander; huisje-boompje-beestje. Werk, samenwonen, autorijden (mobiel zijn)…meer dan 1 ding tegelijk kunnen, praten, eten, drinken, winkelen….lopen. O wat mis ik dat… ‘gewoon’ lopen. Iemand die dat kan staat er niet bij stil, maar ik wel nu…nu ik het niet meer kan mis ik het soms. Ik ben blij dat de rolstoel er is hoor anders kon ik niets, was ik niet mobiel, maar het is soms ook een obstakel.

Niemand kan dit, dromen komen nooit uit, maar iedereen denkt wel eens…als! Het is nu eenmaal gebeurd en ik kan het niet terugdraaien…maar heel soms denk ik wel…als, als, als…