GESCHIKT

Een medebewoner hier houdt sinds kort ook een blog bij, hij schreef iets dat mij raakte:

“ik weet dat bepaalde mensen hierdoor ook niet meer met mij in contact willen omdat een beeld word geschetst dat dit een gekkenhuis is .

en onbewust deze doelgroep aan hun voorbij laten gaan .

mensen die ook jaren gewerkt hebben en nu nog steeds op hun manier met wat in hun mogelijkheden ligt

nee dit is een huis waar mensen wonen net als jouw en ik .

mensen die een hele goede baan hadden  .

mensen die iets is overkomen waar ze niet hebben om gevraagd.

ik zie vechters om een die er elke dag weer het beste van proberen te maken .”

Dit raakte mij  omdat het ook zo gaat. We kunnen er omheen draaien en het ontkennen, maar een vriend of familielid hebben met een beperking is zwaar. En is voor sommigen zo zwaar dat ze daar niet mee geconfronteerd willen worden. Dit begrijp ik, voor dat dit mij overkwam dacht ik ook zo…ga het maar uit de weg, word ik er niet mee geconfronteerd en dan bestaat het niet!

Maar ontkenning werkt niet is mijn ervaring…confrontatie werkt, het heeft mij geholpen. Geconfronteerd worden met je beperkingen dan leer je ze (h)erkennen en leer je er mee omgaan. Ik denk dat het zo ook is met vrienden en familie! Iemand is beperkt geworden, veranderd, maar deze beperking gaat niet weg, dus leer er mee leven en mee om te gaan! Anders, zoals ik in eerdere blog schreef, zijn degenen die niet geconfronteerd worden, er niet mee om kunnen/willen gaan of het uit de weg gaan beperkt!!

Confrontatie is moeilijk en zwaar! Ik was erg ziek…heel lang niet thuis geweest en toen werd je geconfronteerd met het ‘gewone’ leven, van alle dag. Gaat gewoon door natuurlijk, maar de mijne stond ‘stil’ en stond lang in het teken van mijn lage/moeizame herstel. En die overgang was erg groot, geen revalidatiecentrum kan je daar op voorbereiden. Je kunt er zoveel over praten, je weet het wel als je weer naar huis gaat, maar de werkelijkheid was hard. Om een lang verhaal, 6 jaar later inmiddels, kort te houden…woon ik nu in Kampen. In een woonvorm voor mensen met hersenletsel. Liever woonde ik thuis, maar dit was niet meer mogelijk helaas… Nu word je nog geconfronteerd met het gewone dagelijkse leven, maar nu ga je weer terug naar de veilige woonvorm voor mensen met hersenletsel, daar houd men rekening met je hersenletsel, bieden ze passende zorg.

En met deze beperkingen van mij en het feit dat ik niet meer thuis woon, probeer ik desondanks toch het beste van mijn dagen te maken en dit lukt mij goed! Sinds augustus 2015 heb ik vrijwilligerswerk bij de Vogellanden, heb ik ook vrijwilligerswerk bij MEE-IJsseloevers als ervaringsdeskundige en heb ik bij de Hersenstichting mijn eigen blog (ook vrijwilligerswerk). Verder kom ik mijn dagen door met muziek luisteren, lezen, volg series op tv en via een link op het web, ik houd een eigen blog bij, ik mag graag computeren, bezoek vrienden en familie, elke week naar mijn zoon in Zwolle…fimpje hier en daar, restaurantbezoekjes, theater of ‘gewoon’ winkelen. Nee ik vermaak mij best, ik probeer er wat van te maken.