Ik kan mij het zelf niet herinneren, maar ik heb het van Thekla...
Donderdag 24 januari 2008...het was een doodnormale dag, ik stapte onder douche zoals ik altijd deed voor ik naar mijn werk ging. Maar deze keer was anders, zonder aanleiding kreeg ik barstende koppijn...ik kromp ineen, ik schreeuwde naar Thekla. Zij belde 112, het duurde ff voordat de ambulance kwam....voor hoofdpijn komen ze niet, ik zei tegen Thekla dat ze echt moesten komen, dit voelde niet aan als een normale hoofdpijn. Ze bleef aandringen, ze kwamen gelukkig en ik per ambulance afgevoerd naar het Sophia Ziekenhuis in Zwolle.
Eerst d8en we nog dat ik zo weer thuis zou zijn, maar dat bleek niet zo helaas. Ik bleek een aneurysma (=een zwakke plek in de bloedvaten en deze stond op knappen) in hoofd te hebben en deze zat toevallig bij de kleine hersenen... Diagnose:: opereren...met als risico dat hij knapte, maar zonder die operatie zou ik het sowieso niet overleven dus... Thekla had de zware taak hier over te beslissen, want ik kon weinig meer.
Operatie dus en het aneurysma knapte...hersenbloeding!
1 dag werden 17 weken in het Ziekenhuis, zeven weken op de IC, ze hielden me slapende. Thekla mocht mijn ouders bellen en mijn werk...
Zo ben je iemand die alles heeft wat z'n hartje begeert; een huis, werk, een leuke vriendin, een auto, vrienden, etc. en in 1 seconde ben je het meeste kwijt; auto rijden uit den boze, nooit meer werken, geen eigen huis meer...de relatie met Thekla is drastisch veranderd, de relatie met vrienden, kennissen, buren allemaal veranderd. Daarover in andere blogs meer.
Ik lag in het Sophia Ziekenhuis in Zwolle. Zeven weken op de IC tja...ik heb wel foto's gezien, maar dat bespaar ik je maar. Maar de mensen die mij toen zagen schrokken en sommigen gingen van hun stokkie! Dat zegt denk ik wel genoeg... Ik was niet in staat om mijn hersenvocht af te laten vloeien, dus weer een operatie...ik kreeg een drain in mijn hoofd, die bleek niet goed te werken dus weer een operatie. Ik kreeg ook een rugge-drain, toen die niet meer nodig was, hebben ze deze operatief verwijderd.
Toen begon mijn lange weg terug...ik kon helemaal niets meer; niet praten, lopen, slikken...niets meer. De kleine hersenen regelen dat en daar had ik nou net die bloeding.
Ziekenhuis, revalidatiecentrum, thuis komen, naar Raalte en de verhuizing naar Kampen...hoe ik dat allemaall heb beleefd lees je in de volgende blogs...
Donderdag 24 januari 2008...het was een doodnormale dag, ik stapte onder douche zoals ik altijd deed voor ik naar mijn werk ging. Maar deze keer was anders, zonder aanleiding kreeg ik barstende koppijn...ik kromp ineen, ik schreeuwde naar Thekla. Zij belde 112, het duurde ff voordat de ambulance kwam....voor hoofdpijn komen ze niet, ik zei tegen Thekla dat ze echt moesten komen, dit voelde niet aan als een normale hoofdpijn. Ze bleef aandringen, ze kwamen gelukkig en ik per ambulance afgevoerd naar het Sophia Ziekenhuis in Zwolle.
Eerst d8en we nog dat ik zo weer thuis zou zijn, maar dat bleek niet zo helaas. Ik bleek een aneurysma (=een zwakke plek in de bloedvaten en deze stond op knappen) in hoofd te hebben en deze zat toevallig bij de kleine hersenen... Diagnose:: opereren...met als risico dat hij knapte, maar zonder die operatie zou ik het sowieso niet overleven dus... Thekla had de zware taak hier over te beslissen, want ik kon weinig meer.
Operatie dus en het aneurysma knapte...hersenbloeding!
1 dag werden 17 weken in het Ziekenhuis, zeven weken op de IC, ze hielden me slapende. Thekla mocht mijn ouders bellen en mijn werk...
Zo ben je iemand die alles heeft wat z'n hartje begeert; een huis, werk, een leuke vriendin, een auto, vrienden, etc. en in 1 seconde ben je het meeste kwijt; auto rijden uit den boze, nooit meer werken, geen eigen huis meer...de relatie met Thekla is drastisch veranderd, de relatie met vrienden, kennissen, buren allemaal veranderd. Daarover in andere blogs meer.
Ik lag in het Sophia Ziekenhuis in Zwolle. Zeven weken op de IC tja...ik heb wel foto's gezien, maar dat bespaar ik je maar. Maar de mensen die mij toen zagen schrokken en sommigen gingen van hun stokkie! Dat zegt denk ik wel genoeg... Ik was niet in staat om mijn hersenvocht af te laten vloeien, dus weer een operatie...ik kreeg een drain in mijn hoofd, die bleek niet goed te werken dus weer een operatie. Ik kreeg ook een rugge-drain, toen die niet meer nodig was, hebben ze deze operatief verwijderd.
Toen begon mijn lange weg terug...ik kon helemaal niets meer; niet praten, lopen, slikken...niets meer. De kleine hersenen regelen dat en daar had ik nou net die bloeding.
Ziekenhuis, revalidatiecentrum, thuis komen, naar Raalte en de verhuizing naar Kampen...hoe ik dat allemaall heb beleefd lees je in de volgende blogs...
Hoi Emil
BeantwoordenVerwijderenwat ben je toch een kanjer ,ze als jij vecht en elke keer een stap verder komt ..
Je hebt mij wederom geroerd met je blog
Ik ben je nog lang niet vergeten
Groetje's en liefs Jolanda ( poets mina )
Hoi Emil,
BeantwoordenVerwijderenAllereerst wil ik zeggen dat ik respect voor je heb! Als geen ander weet ik hoe moeilijk het is om je leven weer op te pakken en je hoofd boven water te houden in deze “rare”maatschappij.
Mijn leven is ook in 1 seconde veranderd, en toen ik na een half jaar bij kwam uit coma, kon ik ook helemaal niets meer. Niet praten, eten, bewegen. Ik kon zelfs mijn hoofd niet bewegen, ik kon alleen knipperen met mijn ogen!
Maar je hebt geen keus, je moet er het beste van zien te maken!
Heel veel kracht en energie om altijd maar door te gaan heb ik gekregen van mijn geloof. Het is net of ik opnieuw geboren ben.
Je blog vond ik heel interessante om te lezen, er kwam dus heel veel herkenning in voor.
Emil ik vind je een kanjer!!
Groetjes Willemieke