In het ziekenhuis...in kon niets meer, mijn leven in het lot van anderen, vechten zelf weer het lot te hebben...ik had nog een lange weg te gaan. Een erg lange weg, maar dat wist ik toen nog niet.
Versuft van alle medicatie die ik kreeg, deed ik mijn best om de werkelijkheid van de niet-werkelijkheid te onderscheiden. Ik had hallucinaties en droomde erg vreemd, ik kon niet praten...dus ik kon mij niet uiten. Ik sliep veel, dus ik droomde ook veel en vaak.
De enige waarheid die ik kende toen waren de bezoeken van iedereen en de komst van de zusters en doktoren. Ik kreeg veel bezoek, mijn ouders waren er bijna iedere dag en natuurlijk Thekla...
En we hebben het over Thekla, mijn steun en toeverlaat, ik snap nu wel waarom ik van haar hou (en jullie nu ook wel).
Maar het was niet allemaal koek een ei daar; de zusters werden "gek" van mijn gebel en hingen daarom soms de bel zo dat ik er net niet bij kon, ik werd soms na het rusten wakker in mijn eigen ontlasting (het bezoek moest dan maar ff wachten tijdens de verschoning). Vernederend, maar wat kon ik?
Maar in het ziekenhuis zette ik ook mijn eerste stapjes richting herstel...ik was onder behandeling van een ergotherapeut, fysiotherapeut en logopedist. Niet gericht op revalidatie, maar dit was een ziekenhuis kom op.
De ergotherapie hield mij in beweging in bed, fysiotherapie om oefeningen te doen voor balans (de basis voor iedere beweging) en de logopedist...om de mond bewegingen weer te leren. Ja de mond bewegingen ze zijn er, we denken er niet bij na...
Mijn spieren slap, ik kon niet praten, niet slikken...ja liggen...doelloos liggen...liggen wachten op het volgende bezoek, of onderzoek, een zuster die (als ik al kon bellen) langs kwam.
Vreemd niets meer kunnen, denken kon ik wel en ik heb veel gedacht...alleen weet ik het niet meer. Soms dacht ik..."Wat heeft het allemaal voor zin", maar dan zag ik Thekla weer en mijn ouders en ook iedereen die op bezoek kwam en dan dacht ik..."Zin!"
Zoveel kaarten, vele bezoek en het zien van Thekla en mijn ouders deed mij goed, het bleek een onderdeel van mijn gevecht, hierdoor bleef ik vechten.
Versuft van alle medicatie die ik kreeg, deed ik mijn best om de werkelijkheid van de niet-werkelijkheid te onderscheiden. Ik had hallucinaties en droomde erg vreemd, ik kon niet praten...dus ik kon mij niet uiten. Ik sliep veel, dus ik droomde ook veel en vaak.
De enige waarheid die ik kende toen waren de bezoeken van iedereen en de komst van de zusters en doktoren. Ik kreeg veel bezoek, mijn ouders waren er bijna iedere dag en natuurlijk Thekla...
En we hebben het over Thekla, mijn steun en toeverlaat, ik snap nu wel waarom ik van haar hou (en jullie nu ook wel).
Maar het was niet allemaal koek een ei daar; de zusters werden "gek" van mijn gebel en hingen daarom soms de bel zo dat ik er net niet bij kon, ik werd soms na het rusten wakker in mijn eigen ontlasting (het bezoek moest dan maar ff wachten tijdens de verschoning). Vernederend, maar wat kon ik?
Maar in het ziekenhuis zette ik ook mijn eerste stapjes richting herstel...ik was onder behandeling van een ergotherapeut, fysiotherapeut en logopedist. Niet gericht op revalidatie, maar dit was een ziekenhuis kom op.
De ergotherapie hield mij in beweging in bed, fysiotherapie om oefeningen te doen voor balans (de basis voor iedere beweging) en de logopedist...om de mond bewegingen weer te leren. Ja de mond bewegingen ze zijn er, we denken er niet bij na...
Mijn spieren slap, ik kon niet praten, niet slikken...ja liggen...doelloos liggen...liggen wachten op het volgende bezoek, of onderzoek, een zuster die (als ik al kon bellen) langs kwam.
Vreemd niets meer kunnen, denken kon ik wel en ik heb veel gedacht...alleen weet ik het niet meer. Soms dacht ik..."Wat heeft het allemaal voor zin", maar dan zag ik Thekla weer en mijn ouders en ook iedereen die op bezoek kwam en dan dacht ik..."Zin!"
Zoveel kaarten, vele bezoek en het zien van Thekla en mijn ouders deed mij goed, het bleek een onderdeel van mijn gevecht, hierdoor bleef ik vechten.
Reacties
Een reactie posten