Maart roert zijn staart is een gezegde, nou mij niet gezien. Ik wil geen roerige maand…rust wil ik, maar hoe? Ik ben afhankelijk van mijn omgeving (vrienden, familie, werk, gemeente, vervoer, etc.) wat zal deze maand mij brengen?
Na een koel begin, wacht ik maar af….
Ik heb besloten om mijn blog niet meer in dagboekvorm te schrijven; iedere dag wat schrijven voelt als een verplichting en deze blog moet geen verplichting worden en soms heb ik geen inspiratie en dit zag je vorige maand wel. Als ik wat schrijf moet het goed zijn en als het een verplichting wordt is het niet goed vind ik.
Ik was als kind al zo, in de klas nam ik het op voor de kinderen die het minder hadden, deze werden gepest omdat ze minder mooie kleding droegen of niet roken zoals anderen in klas (hun ouders hadden het vaak minder breed en letten dan niet op kleding of hygiëne) met als gevolg dat ik hierdoor weer gepest werd! Nee de lagere school was voor mij niet altijd leuk hoor, kinderen onder elkaar zijn erg…
Dit is ook een reden geweest, onderliggende motivatie, om bij Bureau Jeugdzorg gewerkt te hebben. Zorg regelen voor de ‘zwakkeren’ in de samenleving, voor deze groep het opnemen tegen de bureaucratie in de zorg!
Vorige week zag ik deze documentaire tijdens de uitzending van Eén Vandaag.
https://eenvandaag.avrotros.nl/item/vader-ex-comapatient-start-kliniek-voor-hersenrevalidatie/
Wellicht interessant om even terug te kijken.
Vader ex-comapatiënt start kliniek voor hersenrevalidatie - EenVandaag
Daan Theeuwes is 23 als hij een ernstig scooterongeluk krijgt en in coma raakt. Na de maandenlange revalidatie die volgt, ziet zijn familie te weinig vooruitgang. Daan spreekt maar veertig woorden en de rechterkant van zijn lichaam blijft grotendeels verlamd. De familie besluit met Daan naar Amerika te vertrekken voor revalidatie in een speciale kliniek in Atlanta. De behandeling is een succes: Daan loopt, kan zijn rechterarm weer gebruiken, praat goed en woont met wat hulp op zichzelf in Amsterdam.
Leuk dit goed initiatief, maar heb je geld dan is meer mogelijk, hij geeft het zelf ook aan was hij in Nederland gebleven zat hij nu nog in een rolstoel...zet je denken over revalidatie in Nederland. Hebben zorgverzekeringen teveel macht? Heb je geld is er meer mogelijk! Onrechtvaardig dit, confronteren voor mij ook, zou er voor mij ook meer mogelijk zijn geweest toen? Ze hebben hier in mijn revalidatie al heel veel bereikt, maar na het zien van deze documentaire denk ik ‘Was er niet meer mogelijk geweest?’ ‘Had ik maar meer geld, dan waren er misschien veel meer opties!’
Onrechtvaardig dit…als je geld hebt is er meer mogelijk, echt te gek voor woorden dit. Als ik geld had gehad om meer uit mijn revalidatie te halen had ik dan ook in een rolstoel gezeten?
De strijd tegen onrechtvaardigheid… Dit heeft mij nu ook gemotiveerd om in een gemeentelijk cluster te gaan zitten voor mensen met een beperking. Ik heb nu zelf een beperking en wil meepraten, adviseren over het gemeentelijk beleid op het gebied van mensen met een beperking! Ik zie nu ik in een rolstoel zitt direct het gemeentelijk beleid op dit gebied en dit is niet altijd even logisch…dus via meepraten en meedenken kan ik de gemeente dingen laten inzien die anders kunnen in hun beleid, ze dingen vanuit mijn perspectief laten zien wat de gevolgen zijn voor ons mmb’ers door hun (soms onlogische) beleid…en dit is goed en deze gemeente denkt nu na en overleggen met dit cluster voordat beleid in praktijk gebracht word! En dit is mooi, dit heeft het cluster MMB (Mensen Met een Beperking) bereikt!
Is er nog meer dat ik kwijt wil over dit onderwerp? Onrecht, ik vind het onrechtvaardig als iemand een beslissing neemt op basis van te weinig informatie (zoals mijn vervoer situatie)…dat 1 persoon een onterechte beslissing neemt en dat dit van invloed is op een belangrijk facet in iemands leven. Echt teleurstellend is dat en dan ben je teleurgesteld in een persoon waarvan je niet dacht dat deze persoon zo’n onrechtvaardig besluit kon nemen en dit strookt dan niet met het beeld dat je hebt van deze persoon.
Vervoer, de soap duurt voor, ik melde al eerder in mijn blog over gezeik bij de vervoersservice van welzijn Kampen. Net een gesprek gehad, goed voorbereid: maar het mocht niet baten… de teamleider zei dat hij het gesprek had aangevraagd (niet waar…ik dus…irritatie 1) toen begon hij, dhr. Bastiaan, een heel verhaal wat ik niet eens hoorde, ik onderbrak hem met de vraag: ”Weet je eigenlijk we waarom ik boos ben?” Hij zei dat hij mij niet kon verstaan, wat onzin is want ik recht tegenover hem zat en praatte in zijn richting, maar ach (irritatie 2) Annemarie, mijn contactpersoon, legde hem het uit (a.d.h.v. mijn papier waar ik puntsgewijs mijn punten had opgezet) waarom ik boos was op hem. Ik merkte dat mijn irritatie steeds erger werd en toen hij iets zei tegen mij knapte er iets bij mij, ik verhief mijn stem en zei luid en duidelijk dat ik het bullshit vond en dat ik vond dat hij mij onprofessioneel had behandeld, ik verhief mijn stem omdat hij toch niet kon verstaan… hij liep weg en ik wees hem de deur terwijl ik nog schreeuwde dat ik hem onprofessioneel vind!
Ben ik nou zo onredelijk? Snapt hij dan niet hoe het hersenletsel dat ik heb zo werkt?
Ik keur mijn gedrag niet goed, maar mijn hersenletsel heeft invloed op mijn gedrag en dat moet maar eens duidelijk worden bij deze man! Ben ik nou zo slim, of is hij nu zo dom?
Op 28 maart heb ik een gesprek gehad met iemand van de gemeente Kampen. Mijn verhaal gedaan, mijn kijk op de situatie verteld…mijn zegje over welzijnsvervoer gedaan. Over professionaliteit gehad, verschil tussen vervoerservice welzijn en taxibedrijf conexxion besproken (kwestie van professionaliteit) Hij begrijpt mij, maar ook hun, nu gaat hij zich sterk maken voor vervoer voor mij naar de Vogellanden ia de WMO. Geen welzijn meer, maar via de WMO die vervoer regelt via conexxion. En gaat ook bellen met Vogellanden hoe dit financieel geregeld gaat worden. Positieve afsluiting.
En april doet wat hij…?...
Reacties
Een reactie posten