In het ziekenhuis...in kon niets meer, mijn leven in het lot van anderen, vechten zelf weer het lot te hebben...ik had nog een lange weg te gaan. Een erg lange weg, maar dat wist ik toen nog niet. Versuft van alle medicatie die ik kreeg, deed ik mijn best om de werkelijkheid van de niet-werkelijkheid te onderscheiden. Ik had hallucinaties en droomde erg vreemd, ik kon niet praten...dus ik kon mij niet uiten. Ik sliep veel, dus ik droomde ook veel en vaak. De enige waarheid die ik kende toen waren de bezoeken van iedereen en de komst van de zusters en doktoren. Ik kreeg veel bezoek, mijn ouders waren er bijna iedere dag en natuurlijk Thekla... En we hebben het over Thekla, mijn steun en toeverlaat, ik snap nu wel waarom ik van haar hou (en jullie nu ook wel). Maar het was niet allemaal koek een ei daar; de zusters werden "gek" van mijn gebel en hingen daarom soms de bel zo dat ik er net niet bij kon, ik werd soms na het rusten wakker in mijn eigen ontlasting (het bezoe...
Met deze blog wil ik iedereen laten lezen wat het voor mij betekend om te leven met NAH.