PARTICIPATIEMAATSCHAPPIJ 2

Bidden…lijkt mij een goed plan, de troonrede eindigde hiermee, maar lijkt me zeker van pas nu. Participatiemaatschappij is geen slecht idee, maar laten we niet te hard van stapel lopen! De zorgstaat, zoals wij deze kennen, kan best nu even naast een OPBOUWENDE Participatiemaatschappij bestaan! Even, een overgangsperiode is nodig om de nodige mentaliteitsverandering, waar ik het over had in mijn vorige blog, mogelijk te maken. Anders heeft zo’n maatschappij geen kans van slagen naar mijn idee.

Een Participatiemaatschappij is gebaseerd op samenwerken, elkaar helpen, voor elkaar zorgen…de huidige maatschappij is individueler. Vroeger was de groep belangrijker dan het individu, nu andersom. Eerder waren gezinnen anders; ouders zorgden voor hun ouders en deze kregen kinderen zodat deze later weer voor hen konden gaan zorgen,, maar ergens kwam iemand op het ‘briljante’ idee om verzorgings- en verpleeghuizen te maken…dan hoefde men zelf niet meer voor je ouders te zorgen, dat deden speciaal opgeleide mensen daar wel. Wegstoppen…geen tijd meer om zelf voor je ouders te zorgen; je hebt immers een eigen gezin, eigen werk…niet meer te combineren.

Solidair zijn met je medemens…solidariteit; stimuleert de gemeenschapszin binnen een samenleving. Ik zeg niet dat dit er niet is, maar het mag we wat meer! Gemeenschapszin is er wel hoor, maar het is allemaal individueler in de huidige samenleving. En individualiteit stimuleert participatie niet, maar je kunt als individu wel participeren. Individualiteit is wat anders dan het individu!

“Het schuurt en het wringt in Nederland. Na decennialang een toonbeeld van tolerantie en saamhorigheid te zijn geweest, lijkt ons land stap voor stap uit elkaar te vallen. Verschillende maatschappelijke groepen staan lijnrecht tegenover elkaar en maken elkaar zware verwijten. De tegenstelling autochtoon-allochtoon springt daarbij het meest in het oog en heeft de afgelopen jaren een zware stempel gedrukt op de maatschappelijke verhoudingen. Maar er lopen meer scheidslijnen door ons land; zo roept de vergrijzing van de bevolking steeds meer spanning op tussen jongere en oudere generaties. We zijn in toenemende mate onzeker en maken ons zorgen over wat ons nog samenbindt.” (bron: http://www.solidariteit.info/articles/home)

Vooral de laatste zin baart mij zorgen…onzekerheid over wat deze samenleving nog samenbindt…onzekerheid is wat een opbouwende participatiemaatschappij niet kan gebruiken. Zekerheid is een fundament en met onzekerheid krijgt het fundament haarscheurtjes…nou ja flinke scheuren. En op scheuren bouw je wankel, een wankele maatschappij en een wankele participatiemaatschappij wil je niet…dan mislukt het al in de opbouw.

De Nederlandse verzorgingsstaat staat onder druk door de economische crisis en de vergrijzing. Met een actieve inzet van burgers hoopt de overheid haar hoge ambitieniveau op het gebied van het welzijn van de samenleving te handhaven. Tegelijkertijd moet die actieve inzet ook de oplossing zijn voor de veronderstelde 'burgerschapscrisis': de solidariteit lijkt af te brokkelen onder burgers die meer nadruk op hun rechten dan op hun plichten leggen. Door een beroep te doen op de eigen verantwoordelijkheid van de burger hoopt de overheid de kloof tussen de bevolking en de politiek te kunnen overbruggen (bron: http://www.scp.nl/Publicaties)

De kloof tussen de politiek en de bevolking wordt steeds groter als ze zo doorgaan. Hebben wij deze volksvertegenwoordigers gekozen? Dan hebben we deze ellende over onszelf afgeroepen! ‘Burgerschapcrisis’?  Zijn ‘onze’ volksvertegenwoordigers zelf verantwoordelijk voor en het volk, de burgers, mogen hun gemaakte troep weer opruimen. ‘Burgerschapcrisis’ door actieve inzet van haar burgers deze crisis op te lossen…het zorgt voor onbegrip en dit zorgt weer voor een grotere kloof. De oplossing? Weet ik niet…jullie?

Wat heeft dit met NAH te maken? Nou…participatie heeft ook effect op mij, een actievere burger heeft ook met een NAH’er te maken; betrekken van mijn netwerk bij mijn zorg…iemand doet soms boodschapjes voor me…iemand doet mijn haar, dingen die ik niet zelf kan. Boodschappen wel, maar niet de ‘grote’ boodschappen de ‘kleine’ boodschappen doe ik zelf en dan hebben we het over andere boodschappen dan die we naar de wc brengen…hihi. Actief burgerschap op kleine schaal…op kleine schaal gebeurd het al. Het spreekwoord luidt: “Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert (=waard)” Dit geld ook voor de overheid/het kabinet/de volksvertegenwoordiging. Wil je dit ontwikkelen (het actief burgerschap) zullen ook zij klein moeten beginnen!

Ook een participatiemaatschappij moet klein beginnen en langzaam groter worden, niet zoals de overheid nu wil: andersom…gelijk groots! Bid dan maar!