Questions&Answers

 

Hoe rolstoel toegankelijk is Kampen eigenlijk? Welke obstakels kom je tegen?

Toen ik hier kwam wonen was het erg hoor. Niet om te negatief te zijn, maar er was weinig tot geen bewustwording, kennis en weet van mensen met een beperking. Er werd geen/weinig rekening gehouden met mensen met een beperking. Hoe vaak ik in het begin wel niet obstakels zag waar je als rolstoeler last van hebt; geparkeerde voertuigen op stoep, containers die ik de weg staan (ik heb er in het begin letterlijk gewoon weggeschopt of gereden of aan de kant gegooid), of in de winkelstraat…al de fietsen die voor ingangen van winkels geparkeerd werden(als loper kun je er tussendoor, maar als rolstoeler?) Hier moest iets aan veranderen en een vrijwilliger wees mij op een cluster binnen de gemeente waar ik nu al een aantal jaren in zit! Wij adviseren gemeente over toegankelijkheid, inclusie en veel andere dingen die mensen met een beperking lastig vinden en zoeken naar oplossingen. Bewustwording begon bij de gemeente zelf en vanuit daar naar haar inwoners, enkele gerelde zaken door ons cluster en gemeente: opstelling van een inclusie-agenda binnen gemeente, bij evenementen met beperkingen rekening houden (Hanzedagen was de eerste grote stap in bewustwording), aanpassing Ebbingestraten, rekening bij nieuwbouw woningen (wij denken mee), fietsenbeleid in centrum, vervoer  en nog vele andere zaken waar we in meedenken, meewerken en adviseren als cluster. Dus om de vraag te beantwoorden…work in progress ; we zijn er nog niet, maar het begin is er!

Bewustwording en niet iets wat vanuit het cluster komt, maar wat de bewustwording duidelijk weergeeft en dat het nu leeft is de ‘mistery visitor tour’ van Kampen Partners; hun project ”Kampen hartelijke stad voor iedereen” is een voorbeeld van deze stijgende bewustwording

 

Zijn er ook positieve kanten aan in een rolstoel zitten?

Iets positiefs aan in een rolstoel zitten? Als ik toch iets moet benoemen…iedereen kent wel die mensen die je in de winkelstraat aanspreken; om iets aan te smeren, je ‘het licht’ aanbieden of een donatie vragen na een zielig verhaal…heel erg irritant toch? Rolstoelers worden heel erg weinig door hen aangesproken/benaderd…heerlijk…want we zijn zielig, doen niet aan donaties (wij krijgen donaties) en ‘het licht’ heeft ons zielenpietjes verlaten…toch?

Nog meer positief? Ehm…ff denkuh.

Wat heb je naast, wat je verloren hebt door hetgeen je overkomen is, gewonnen?

Een hoop verloren, maar ik heb de herinneringen nog…gewonnen? Tja wat? Ik denk mijzelf, ik ben er nog, geknokt vanaf het begin waar ik niet kon (zelfs niet praten) tot nu…ik heb mijzelf gewonnen, zo zie ik dit. Wel zo mijn beperkingen, maar ik ben er nog en dat is de winst!

 Wat mis je het meeste van jouw leven voor en na nah...? Hoe heb je leren omgaan met afhankelijkheid?

Om dit te beantwoorden moet ik zeggen: onafhankelijkheid! Dat mis ik echt…ik ben rest van mijn leven afhankelijk van anderen; wat betreft vervoer (zelf autorijden kan niet meer), vakantie (alleen ergens kan niet i.v.m. afhankelijk zijn van anderen), koken, huishoudelijke taken en nog meer hoor, kan veel zelf, maar voor die dingen die ik zelf niet meer kan moet ik anderen vragen. Over afhankelijkheid heb ik twee blogs geschreven in 2013; afhankelijkheid is stom? en afhankelijkheidis stom? deel 2

Je leert er nooit mee omgaan, maar leert ermee leven; het is nu eenmaal zo…wil niet zeggen dat ik het niet kloten vind!

 

Wat deed corona voor jou veranderen?

Mijn blog die ik destijds voor de Vogellanden schreef geeft duidelijk weer waar ik worstelde en wat er veranderde voor mij tijdens de 1^e lockdown van de corona-crisis:

 

BINGE WATCHING&EATING?

In de tijd dat ik als vrijwilliger thuis zat, twaalf weken, is mijn eetpatroon veranderd. Niet alles ten gunste van mijn tot dan toe ‘gezonde’ levensstijl (in een rolstoel is dit moeilijk, maar niet onmogelijk). Ik had de nodige structuur; maandag en dinsdag Vogellanden en daar sporten en op donderdags naar mijn zoon. Maar de corona zorgde ervoor dat deze structuur wegviel, ineens, ik moest ineens op zoek naar een nieuwe structuur, maar zoals deze was, was er niet! Dus ging ik doen wat velen van ons deden die verlicht thuis moesten zitten: Netflixen… En daarmee de leegte die ontstaan was opvullen, dit is even leuk, maar na een aantal weken… En ongemerkt pak je iet lekkers erbij, je drinkt wat en na een aantal keren is dit het nieuwe normaal. Je leert jezelf aan, ook al wil je dit niet, dat bij dit ‘tv-kijken’ iets te eten en te drinken hoort en je hebt een nieuw eetpatroon aangeleerd, onbewust… Nu ik weer enigszins structuur heb nu, heb ik nog wel behoefte aan dit ‘nieuwe eetpatroon’. Je maag is gewend geraakt aan de nieuwe eetmomenten op de dag dat ik het merk. Je hebt vaker een ‘honger’ gevoel, je maag ‘knort’ vaker, broeken gaan strakker zitten, je slaapt minder… Eigenlijk heb ik een soort ‘verslaving’ ontwikkeld met dit nieuwe eetpatroon en kan ik dit doorbreken in mijn eentje of heb ik hulp nodig bij het doorbreken van dit nieuwe ongewenste eetpatroon…deze ongewenste nieuwe ‘verslaving’?

Het is frustrerend, door omstandigheden kom ik in deze situatie, heb dit mij onbewust zelf aangeleerd en nu moet/wil ik dit ook zelf weer afleren, maar dit is moeilijker dan ik denk.  Ik moet erkennen dat ik hulp nodig heb om dit patroon te doorbreken, ik ben wel sterk, zie waar ik was bij ziekenhuisopname 2008 en na mijn ontslag uit revalidatiecentrum 2009 en nu in 2020, maar dat ging ook met hulp en mijn wilskracht…dus daar moet ik  nu ook  een beroep op doen denk ik….

 

Jullie vrijwilliger Emil

 

 

Heeft corona ook iets positiefs opgeleverd?

Het positieve aan de coronacrisis vind ik persoonlijk het online vergaderen en de online themabijeenkomsten. Je kunt er bij zijn, ik hoef niet met de taxi ergens naar toe. Natuurlijk is het leuker om elkaar ‘live’ te spreken, maar dit vind ik een waardevolle aanvulling! Ik zie in de toekomst combinatie van live en online vergaderen. Themabijeenkomsten zouden zowel live als online aangeboden moeten worden! De hele technologische online ontwikkeling (les, vergaderen, theatervoorstellingen, muziek, etc.) is een positieve ontwikkeling/uitkomst van de coronacrisis.

 

Wat staat er nog op je Bucket list?

Mijn ‘bucketlist’ uit 2017 is dit, er is nog veel wat er op staat… Naar de Fjorden was ik bijna gegaan, Hedon concert is geregeld…ik ben twee keer naar een concert van Roxanne Hazes geweest en ik mijn diepe wens vervuld om Nada Surf ooit live te mogen spelen, deze wens heb ik vervuld door hun concert in Hedon te bezoeken (2018). Salburg, Ziggo Dome concert en 4 t/m 9 staan er nog op, 7 zal nooit gebeuren, maar het staat gewoon leuk op de lijst. Dus mocht iemand de behoefte hebben samen met een item van lijstje af te strepen meld het!

 

1.       Salzburg

2.       Ziggo dome concert

3.       Hedon Zwolle

4.       Sterren restaurant

5.       Een hele dure wijn zuipen

6.       Fjorden

7.       Zelfstandig lopen

8.       Restaurant van Herman de Blijker eten

9.       Rolstoelen kroegentocht

 

Wat zou je tegen je 20 jarige zelf zeggen met je kennis van nu? Zou je je jongere zelf dingen aan of afraden?

Ik kan hier kort antwoord op geven: niets. Ik zal dit toelichten; als ik dat zou doen dan leef je je leven niet, dus ik zou ook niets afraden. Als het wel zou doen zou ik erkennen dat ik als 220 jarige iets gedaan zou hebben dat mijn hersenbloeding op 30 jarige leeftijd voorkomen had kunnen worden. Maar daar geloof ik niet in en denk zeker niet dat dit het geval is geweest…het was gewoon domme pech.

 Welke adviezen zou je iemand die hetzelfde overkomt geven?

Tijd nemen, rustig aan doen iedere dag, je rust pakken want je energiehuishouding is verstoord! Let op eten, beweeg voldoende want ook op dit gebied is het nodige veranderd.

Niet accepteren wat je is overkomen, maar leer er mee leven! Neem hier de tijd voor, praat er met mensen over of als het helpt (bij mij hielp het) schrijf er over, maak van je hard geen moordkuil (open deur, maar het is waar)

Grapjes maken over je eigen beperking, humor hielp mij en is van belang met het omgaan met je ‘nieuwe’ ik

 

Ik hoop dat ik jullie vragen, die ik nu kreeg, voldoende en na tevredenheid heb beantwoordt.

Nog meer vragen aan mij over NAH, mijn beperking(en), hoe ik hier mee omga en leef…stel ze gerust! Zet hem in de reactie, in de mail, in opmerking op facebook of stuur mij een bericht in Messenger via facebook (voor als de vraag alleen voor mij bestemd is)