NAH een leven

Voor deze blog wil ik jullie meenemen naar een jaar dat voor mij bepalend is geweest in mijn ik, mijn vorming, dit jaar is een bepalend jaar geweest in mijn leven….we gaan 23 jaar terug in de tijd naar 1995. Het jaar dat ik mijn HAVO diploma kreeg, mijn HBO studie begon, op kamers ging en het jaar dat mijn ouders gingen scheiden! Een jaar waarin veel gebeurde, hoge pieken had en diepe dalen, veel te verwerken ook. Ook het jaar erna had dit effect op mijn wezen, mijn normen en waarden. Ik ben er niet trots op maar mijn kijk op relaties, de normen en waarden die ik toen daarover had, waren compleet het tegenovergestelde vanaf het moment dat ik de moeder van mijn kind ontmoete in 1998…alles werd anders, door haar is mijn kijk op relaties, zijn mijn normen en waarden veranderd, verschoven…ik stond positiever in het leven! 1995, 1996 en 1997 zijn belangrijke vormingsjaren geweest voor de man die ik nu ben! Studentenvereniging, drank, drugs, vrouwen, ik leefde er op los. Om het 1 en ander...

Na die hele ophef over die kinderen die uitgezet zouden worden, maar door actie en demonstraties kon de staatssecretaris de druk niet aan en ging het niet door! Terecht overigens, maar de manier waarop is naar mijn mening belachelijk! Dat dit zo moet in dit beschaafde land. De wet is de schuldige; procedures duren veel te lang en dit is echt onrechtvaardig! Laat ze de wet aanpassen, want zo zet men de deur wagenwijd open voor nog meer asielkinderen die hier willen blijven. Blijkbaar wordt weglopen beloont en dit kan/mag niet! De kinderen geef ik geen ongelijk, de wet is onmenselijk, onredelijk en deze moet men zo aanpassen dat dit nooit meer zo gebeurd! Zo dit wilde ik even kwijt, nu terug naar mijn blog…eenzaamheid. De titel komt van een nummer van Veruca Salt met de gelijke titel. Dus niet bedacht, maar ‘gejat’.   In de week van 27 september t/m 6 oktober is de week tegen eenzaamheid. Ook zij moeten zich vaak eenzaam hebben gevoeld, geen moeder hier, op de vlucht…tja we...

Het positieve wat nu is, is dat ondanks mijn beperking mijn zoon zie opgroeien…een goede relatie heb met mijn ex-vriendin en haar nieuwe vriend/vent met wie zij een dochter heeft. En dit maakt het mede mogelijk dat ik mijn zoon zie, ik kom daar elke week en voel mij op mijn gemak…op mijn manier maak ik onderdeel uit van het gezin. Ik voel mij daar op mijn gemak en ik geniet er elke week weer. Ik geef toe hoor dat het erg moeilijk was in het begin, je ex zien die verder gaat, nieuw gezinnetje sticht…echt menig traantje om gelaten, maar mijn mening is dat als je van iemand houd gun je diegene geluk! Deze gedachte heeft mij geholpen in positieve zin om dit een plekje te geven. En ik zie Thomas opgroeien en dit is echt positief! Het Cluster, Mensen Met een Beperking (MMB), onderdeel van de gemeente Kampen, spreekbuis…dit is een positief iets waar ik onderdeel van ben nu. En voel mij hierin nuttig en kon alleen zo zijn doordat ik nu een beperking heb. De gemeente van adviezen voo...

Mijn vorige blog ging over ‘lust for life’ en daar hoort dit onderwerp bij…mijn omgang met teleurstelling. En daar het ik er veel van gehad, maar mijn levenslust hielp mij om deze teleurstellingen te verwerken en er mee om te gaan en het een plaats te geven in dit ‘tweede’ leven. Teleurstellingen genoeg heb ik gekend; gezin kwijt, huis kwijt, werk weg…weg zelfstandigheid! Door mijn hersenbloeding heb ik veel verloren…ik had een leven opgebouwd met vallen en opstaan, heb ik fouten gemaakt…zeker, maar dit hoort erbij, je leert van die fouten en daar bouw je verder op. Maar 1 seconde en alles wat ik opgebouwd had was weg! Dat is een enorme teleurstelling! Maar toch heb ik het een plaats kunnen geven. Hoe? Dat wil ik proberen uit te leggen in deze blog. Alles in 1 seconde kwijt zijn wat je hebt opgebouwd…de eerde weken had er geen weet van, ik lag in een coma; ik werd slapende gehouden om na een heftige levensreddende operatie, mijn hersenen rust te geven. Ik heb van all...

Hoe kan iemand die een hersenbloeding heeft gehad   dat zijn leven wat hij had veranderde toch van het leven genieten? Dit was een vraag die ik kreeg en probeer hem zo goed als ik kan in deze blog beantwoorden… Even wat dingen waar ik van geniet, klein lijstje, maar ach: mijn zoon zien (en zijn zusje en de rest van hun gezin) familie, vrienden, series, films, tv kijken, bier, theaterbezoek, etentjes, terrasje pakken, muziek, een goed boek, vrijwilligerswerk, dit zijn een paar dingetjes waar ik mijn ‘lust for life’ uithaal… Waar ik veel ‘lust for life’ uithaal is de relatie die ik heb met mijn zoon en mijn ex en haar gezin. Ik geniet ervan als ik daar ben, okay het is maar 1 dag in de week, maar oh man daar geniet ik zo van! Er zijn, contact met hun hebben. Natuurlijk ben ik daar om Thomas te zien, ik ben zijn vader, maar hij nu een lid van het gezin dat zijn moeder (mijn ex) heeft opgebouwd met haar nieuwe partner. En ik ben zo blij met het contact dat ik heb en ...

Vervoer, de soap gaat nog ff door…mijn standpunt: Geen vervoer dus…Waarom? Omdat de WMO en Welzijn Kampen hersenletsel niet begrijpen. Wel heeft men begrip voor het feit dat ik hersenletsel heb, maar begrijpt absoluut niet wat het met je leven doet! En met name wat het hebben van hersenletsel van invloed op je gedrag heeft!! En het feit dat je daar geen controle over hebt!   Geen controle over gedrag, dan kun je dus zonder het op dat moment zelf te realiseren ongewenst gedrag vertonen. En dit is mij gebeurd dus… Ik heb ongewenst gedrag vertoont waar ik op dat moment geen controle over had. Wat dus resulteerde in het feit dat men nu moeilijk doet om mij te vervoeren bij Welzijn! Een rolstoel niet vastzetten, mijn levensvervoerdersmiddel in combinatie met het onverschillige gedrag van de ‘vrijwillige’ chauffeur resulteerde dat ik ongewenst gedrag vertoonde! Ik werd boos ja, mijn hersenen verwerkten deze informatie niet goed door mijn hersenletsel en ik ‘flipte’ werd dus boos en ...

Ik hoor vaak ‘dat doe je maar ff’ ‘wat ben jij sterk, ondanks dat dit gebeurd is!’ Maar echt van binnen is het op zulke momenten mijn gevoel kloten, ik lach vriendelijk, geef ze gelijk. Het is niet altijd zo, maar soms zit ik in de slachtofferrol en denk dan ‘Je moest eens weten’. Ik ben alles kwijt geraakt door 1 klein geknapt bloedvat… Ik kan niet meer lopen, mijn gezin is anders, geen geliefde meer, zie mijn zoon 1x per week i.p.v. iedere dag, geen werk meer maar vrijwilligerswerk, uitkering i.p.v. loon…geen seks meer. Praten kost moeite, coördinatie laat te wensen over… Soms voel ik mij kut en dat mag jij best weten; als je nu wat je hebt in 1x kwijt raakt, zeg nou zelf…dan zou jij je ook kut voelen! Als ik alleen ben en op de bank zit, tv te kijken, drankje erbij, chippies of wat anders, besluipt mij wel eens het gevoel ‘wat als’ ik word emotioneel, tranen vloeien. Of ik zit een programma te kijken   en dat grijpt je ineens aan, onderliggende gedachten en emoties w...