NAH een leven

Eerder in een blog schreef ik dit: “Ik ben al heel lang opzoek naar vrijwilligerswerk, heb verschillende mensen ingeschakeld die mij hierbij wilden helpen…zonder resultaat. Mensen met connecties en contacten “Nu kom je er Emil” zeiden ze…ondanks dit toch kreeg men steeds te horen dat het niet iets werd, of men hoorde niets terug!  En ik hoorde het ook niet terug, niet goed nieuws of slecht…niets hoorde ik! Wat deed ik verkeerd?  Wil participeren, graag zelfs, maar instanties zijn huiverig… “Straks doet hij ons werk vrijwillig, terwijl wij er voor betaald krijgen” Angstcultuur dus, angst voor banenverlies door participerende vrijwilligers! Het moet gekker worden, ikzelf wil echt geen baan inpikken, ben gemotiveerd om vrijwilligerswerk te doen en iets te doen voor mijn uitkering! Participatie is goed, maar dan moet je wel de kans krijgen en anderen je deze kans geven…angst voor je baan doordat een vrijwilliger ondersteuning geeft moet toch motiverend werken en niet angst ...

Deze week bleek maar weer; het kan iedereen overkomen hersenbeschadiging. Een medewerker hier kreeg op het werk een herseninfarct! De hersenen zijn een gevoelig orgaan, want als daar wat gebeurd reageert je hele lichaam. Bij haar blijft waarschijnlijk geen restschade achter, maar je weet nooit…er is altijd wel iets veranderd, dat zal bij haar niet anders zijn! Een herseninfarct is echt anders dan een hersenbloeding…meer informatie over de verschillen: http://neurologie.mmc.nl/nieuwsoverzicht/hersenbloeding_en_herseninfarct_dat_is_toch_hetzelfde Even kort; een infarct in de hersenen is dat er een bloedprop in een bloedvat zorgt voor een afsluiting van toevoer van zuurstof naar de achtergelegen cellen…en een bloeding in de hersenen is het gevolg van een geknapt of gescheurd bloedvat in de hersenen of zoals bij mij in en om de hersenen. Het komt zo dichtbij, daarom doet het mij veel! Ik besefte altijd al dat dit iedereen kan overkomen, maar dan nog…een medewerker, ziekenhu...

Vijf jaar woon ik al in Kampen…veel medewerkers zien komen en gaan, ook bewoners. In een woonvorm wonen is echt anders. Als iemand in 2000 had gezegd “In 2015 woon je in een woonvorm” had ik ze voor gek verklaard, maar in 2008 veranderde mijn leven compleet! Van zelfstadig leven naar zorgafhankelijk en niet meer zelfstandig kunnen leven/wonen… Vijf jaar nu in een woonvorm voor mensen met NAH, zoveel verschillen tussen bewoners, maar allemaal 1 ding gemeen; hersenbeschadiging! Bij een woonvorm denk je al gauw dat men niet zelfstandig woont, maar dat is hier niet. Hier streeft men naar een zo’n groot mogelijke zelfredzaamheid en waar nodig geeft men hulp. Je heb je eigen appartement, je eigen spullen en je doet je eigen ding…en als je hulp met iets nodig hebt, kun je bellen en komen ze om je te helpen. Overdag heb je de mogelijkheid, in mijn indicatie staat het ook, om naar het ActiviteitenCentrum (AC) te gaan. Ik ben nooit echt een fan van het AC geweest, maar de mogeli...

Het Friese woord voor vriendschap. Heb al eerder een blog over vriendschap geschreven, maar wil er nog even op door gaan…de andere blog dateert alweer van september 2011…dus word weer tijd, verandering? Uit mijn blog toen de laatste alinea: ” Ik ben het wel eens dat je kritisch moet zijn bij het begrip vrienden…wanneer zijn het je vrienden en wanneer niet? Zijn de vrienden die iemand heeft echte vrienden? Ik ben van mening van wel, sommige wel sommige niet, geen echte vrienden…digitale vrienden. Soms noemde mij iemand allemans vriendje, maar ben sociaal. Een sociaal mens…met een breed netwerk, ja dan ken je veel mensen, maar of het ook vrienden zijn?” Digitale vrienden, vrienden op de sociale media zijn weldegelijk vrienden, maar geen echte vrienden! Echte vrienden heb je een paar van, die moet je koesteren… Als je, zoals mij, ziek wordt; ziekenhuisopname, revalideert dan weet je wel wie je echte vrienden zijn. Daarmee wil ik niemand voor het hoofd stoten, maar die ‘andere’ ...

Mijn leven hing aan een zijden draadje en zonder die operatie toen, had ik niet meer geleefd… heftig, maar het is waar! Ik kan mij dit niet voorstellen, dood zijn…er niet meer zijn vreemd. Daar moet niet aan denken; mijn zoon niet zien opgroeien, mijn ouders niet meer zien, vrienden missen… Nee ik had genoeg om voor te knokken; mijn leven. Ook al is het nu, met al mijn overgebleven beperkingen, anders dan ik mij had voorgesteld…ik had dit niet willen missen! Mijn zoon groot zien worden, mijn ouders…voor hun is het ook wat; eerst had je een zoon die ondanks alles ‘gewoon’ was en nu heb je een zoon met flinke beperkingen. Maar ik zie ze nog…verliefd zijn, met pensioen gaan, genieten van hun kleinzoon, met mij op pad gaan, vakanties, kerstdiners, etc… Dit had ik niet willen missen hoor, moeilijk is het en emotioneel. Bij dit soort momenten denk ik wel eens ‘dit had ik kunnen missen’, niet vaak hoor, maar soms wel… Rekening houden met mijn beperkingen moet ik altijd, m...

Ik ben al heel lang opzoek naar vrijwilligerswerk, heb verschillende mensen ingeschakeld die mij hierbij wilden helpen…zonder resultaat. Mensen met connecties en contacten “Nu kom je er Emil” zeiden ze…ondanks dit toch kreeg men steeds te horen dat het niet iets werd, of men hoorde niets terug!  En ik hoorde het ook niet terug, niet goed nieuws of slecht…niets hoorde ik! Wat deed ik verkeerd?  Wil participeren, graag zelfs, maar instanties zijn huiverig… “Straks doet hij ons werk vrijwillig, terwijl wij er voor betaald krijgen” Angstcultuur dus, angst voor banenverlies door participerende vrijwilligers! Het moet gekker worden, ikzelf wil echt geen baan inpikken, ben gemotiveerd om vrijwilligerswerk te doen en iets te doen voor mijn uitkering! Participatie is goed, maar dan moet je wel de kans krijgen en anderen je deze kans geven…angst voor je baan doordat een vrijwilliger ondersteuning geeft moet toch motiverend werken en niet angst oproepen. Participeren werk pas echt goed ...

Mijn neef had ooit op een briefje gezet “Het lijkt wel herfst op kantoor, de eikels hebben het voor het zeggen!” dit hing in zijn vrachtwagen… Dit is mij bijgebleven! Nu leen ik het even…het lijkt wel herfst in Den Haag, de eikels hebben iets bedacht!” De zorg veranderd, nou heb ik niets tegen verandering… zeker niet in de zorg! Verandering is wel nodig, maar nu doen ze het te snel, te veel en (naar mijn idee) ondoordacht! Ze zullen er vast over na gedacht hebben, maar ik denk niet goed genoeg…niet over de consequenties van deze hoeveelheid en snelheid. Transitie is goed, maar nu krijgen de gemeentes er wel ineens veel taken bij. Iets heel anders nu; met dit weer…kou, regen, sneeuw…winterweer dus, kom ik weinig buiten. Droog weer moet het zijn, de kou maakt mij niets uit, maar bij regen of sneeuw (hoe weinig ook) dan worden de straten glibberig en heb ik geen grip! Omdat ik ‘trippel’ met mijn rolstoel (zitten in de rolstoel en al lopend dan beweeg ik mij voort) maakt geen gr...